ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဘ၀ကို မခံယူခင္တုန္းကေပါ့။ငါဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးမိလိုက္တိုင္း ပထမဦးဆံုးခံစားလိုက္ရတာက ၀မ္းနည္းမွဳ၊အျပစ္တင္လိုက္မိတာက ကံကို။ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာ ခဏေလးျဖစ္ေပၚလာတဲ့အရာတစ္ခုမွ မဟုတ္ခဲ့တာေလ။ကိုယ္က ဒါျဖစ္ခ်င္တယ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး တိတိက်က်ေျပာဖူးတာေတာင္ ကံက ျဖစ္ခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။မိဘဆိုတာကို အၿမဲေတြးေပးရင္းနဲ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဘ၀ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့မိတယ္။
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး စာခဏျပန္ျပေပးတုန္းကေပါ့။ဆယ္တန္းေျဖမဲ့ကေလးတစ္ေယာက္က လကၡဏာၾကည့္ေပးဖူးတယ္။သူေျပာတာက ဘယ္လိုအေနထားနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ပဲျငင္းဆန္ေနေန ဆရာ၀န္ပဲျဖစ္လာလိမ့္မယ္တဲ့။သူေျပာတာအမ်ားႀကီးဆိုေပမဲ့ ကၽြန္မသိလိုက္တာက ဆရာ၀န္ကလြဲလို႔ တျခားအရာေတြကို လုပ္ႏိုင္မွာမဟုတ္သလို ေရြးခ်ယ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။၀ါသနာအျပည့္ပါလြန္းလို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာမဟုတ္ေပမဲ့ ကၽြန္မစိတ္၀င္စားမွဳအျပည့္ထားခဲ့တယ္။တစ္ခါတေလ ေနာင္တရတာမ်ိဳးေတြရွိေနေပမဲ့ ကိုယ္သာဆရာ၀န္မလုပ္ခဲ့ရင္...... ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ပြားလာႏိုင္တဲ့ကိစၥရပ္ေတြေၾကာင့္ ေနာင္တဆိုတာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးေမ့ထားပစ္ခဲ့တယ္။
လူဆိုရင္ လူပီသသင့္တယ္။ဆရာ၀န္ဆိုတာလည္း ဆရာ၀န္ပီသရမယ္ဆိုတဲ့အသိစိတ္ေတြက ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္။အတတ္ႏိုင္ဆံုး မမွားယြင္းေအာင္ မွားယြင္းသြားရင္လည္း အျပည့္အ၀တာ၀န္ယူႏိုင္ေအာင္ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တယ္။ဒီေနရာမွာ ရွင္းစရာက ရွိလာတယ္။မမွားယြင္းေအာင္လို႔ ေျပာလိုက္ေပမဲ့ မမွားေသာ ေရွ႕ေန မေသေသာ ေဆးသမား ဆိုတဲ့အတိုင္း လူဆိုတာလည္း အမွားမကင္းႏိုင္သူေတြပါ။မွားပါေစဆိုတဲ့စိတ္မ်ိဳး ဘယ္တုန္းက မရွိဘူးဆိုတာကို ဆရာ၀န္တိုင္း ဘုရားအဆူဆူေရွ႕မွာ က်ိန္ဆိုရဲၾကတာခ်ည္းပါပဲ။မွားသြားရင္ေရာ ဆိုတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲ။ဆရာ၀န္ဆိုတာ ဘုရားတစ္ဆူမဟုတ္သလို ကယ္တင္ရင္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ပညာတတ္ေျမာက္မွဳ လက္ေတြ႔အသံုးခ်တတ္မွဳေတြနဲ႔ ကုသေပးေနၾကတာပါ။
၀ါသနာပါလို႔ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္စိတ္တကယ္ရွိလို႔ ဆိုၿပီးဆရာ၀န္လုပ္ေနတဲ့သူေတြ နည္းပါတယ္။မတတ္သာလို႔ လုပ္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုေပမဲ့ ဆရာ၀န္စိတ္ဓါတ္အျပည့္ရွိတဲ့ဆရာ၀န္ေတြ မ်ားပါတယ္။မွားယြင္းတယ္ဆိုတာကို တာ၀န္ယူမွဳ မယူမွဳ စတာေတြနဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါတယ္။ေဆးမတဲ့တာေၾကာင့္ ေရွာ့ရသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ တာ၀န္ယူႏိုင္မွ အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။ဒီေက့စ္ေတြက ဆရာ၀န္ေလာက ေဆးေလာက မွာ အျဖစ္မ်ားဆံုးေက့စ္ေတြပါပဲ။ဆံုးရွံဳးသြားခဲ့ရင္ တာ၀န္အျပည့္ယူယံုရလြဲလို႔ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာပါလဲ။ရွင္ေအာင္ျပန္လုပ္ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တန္ခိုးရွင္မဟုတ္ေတာ့ ရဲရဲရင္ဆိုင္ျခင္းနဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းၾကရတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ မွားယြင္းၿပီး ဗိုက္ဖြင့္တယ္ဆိုၾကပါစို႔။ဘာေရာဂါလကၡဏာမွ မေတြ႔ရင္ ဗိုက္ဖြင့္ရက်ိဳးနပ္ေအာင္ေတာ့ အူအတက္ေလးေတာ့ ျဖတ္ေပးတာ ဓမၼတာပါ။သူက ဘာတာ၀န္မွ မထမ္းေဆာင္တဲ့အျပင္ လူကိုဒုကၡျပန္ေပးႏိုင္တဲ့ အစိိတ္အပိုင္းေလးမို႔ ျဖတ္ထုတ္ေပးေလ့ရွိတာမို႔ ေရာဂါမေတြ႔ေတြ႔ေအာင္ရွာၿပီး ျဖတ္ပစ္တယ္လို႔ အယူအဆမလြဲေစခ်င္ပါဘူး။ဘယ္အရာကိုမွ အေပၚယံအေနအထားနဲ႔ မဆံုးျဖတ္သင့္ပါဘူး။အတြင္းက်က် နက္နဲၿပီး အယူအဆလြဲႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီးမဟုတ္လား။
မွားယြင္းမွဳ တစ္ခုျဖစ္ပြားၾကတယ္ဆိုၾကပါစို႔။လူနာအေနအထားေပၚမူတည္ၿပီး အေျဖေတြကြဲႏိုင္ပါတယ္။လူနာက ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ ဆင္းရဲတဲ့သာမန္လူတန္းစားျဖစ္ၾကတယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမယ္ထင္ၾကလဲ။ကံတရားဆိုၿပီး မ်က္စိမွိတ္လက္ခံဖို႔မ်ားပါလိ္မ့္မယ္။အဲလို လူတန္းစားေတြက တရားနဲ႔ ေျဖလြယ္ေပမဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ ဓနရွင္လူတန္းစားေတြက်ေတာ့ေရာ.........အနည္းဆံုးေတာ့ ဆရာ၀န္ရဲ့ အနစ္နစ္အလလ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရတဲ့ ေအာင္ျမင္မွဳ ၿပီးေတာ့ ထိုဆရာ၀န္ရဲ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳ အရာအားလံုး ဆံုးရွံဳးရတာပါပဲ။လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အသက္ဟာအေရးႀကီးသလို သူရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ အရွက္စတာေတြကလည္း အသက္ႏွင့္ထပ္တူ အေရးႀကီးပါတယ္။လူနာရွင္ဖက္က ဆံုးရွံဳးလိုက္ရတာက လူနာတစ္ေယာက္တည္းပါ။ဆရာ၀န္ေတြဖက္က ဆံုးရွံဳးလိုက္ရတာက လူနာတစ္ေယာက္ရဲ့အသက္၊ကိုယ္ပိုင္ဂုဏ္သိကၡာ ယံုၾကည္မွဳ စတာေတြပါ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆံုးရွံဳးလိုက္ရပါတယ္။
အလားတူ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔ဘက္က သတိႀကီးႀကီး ထားယံုေပါ့။ျဖစ္လာရင္ေရာဆိုရင္ ရဲရဲႀကီးရင္ဆိုင္ တာ၀န္ယူရံုကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေၾကာင္းပါ ပါပဲ။ရွင္ေအာင္ ျပန္လုပ္လို႔မရသလို ေတာင္းပန္ရင္လည္း ေက်ႏိုင္တဲ့ကိစၥမ်ိဳးမွ မဟုတ္။ဒီေတာ့ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူ ေပးတဲ့အျပစ္ဒဏ္ကို ခံယံုရလြဲရင္ ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။အလားတူကိစၥရပ္မ်ိဳး ထပ္ျဖစ္ပြားလာရင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ေၾကြသြားသလို ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ဆံုးရွံဳးရဦးမွာပါပဲ။
ေနာက္ထပ္မမွားေအာင္ဆိုေတာ့ စာလိုေပလိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ practice practice practice repeatedly ေပါ့။ေလ့က်င့္မွ ျပည့္၀မယ္ဆိုသလိုေပါ့။အေတြ႔အႀကံဳ ရေအာင္မ်ားမ်ားထပ္ေလ့လာ လက္ခ်ာႏုတ္ေတြ handout ေတြ၊references ေတြ မ်ားမ်ားဖတ္၊ကုသေသာလူနာေတြ ေဘးကင္းေပ်ာက္ကင္းပါေစဆိုၿပီး ေန႔တိုင္းဆုေတာင္း ပရိတ္ေတြအကုန္ရြတ္ရံုကလြဲလို႔ လူနာရဲ့ ကံတရားေတြကိုေတာ့ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တာကေတာ့ လက္ခံဖို႔ သင့္ပါတယ္။ေက်ာင္းတက္စဥ္တုန္းက ဆရာတစ္ေယာက္ေျပာျပဖူးတာတစ္ခုကေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္မွပဲ ဘုရားစာအကုန္ရ ပရိတ္ေတြ အလြတ္ရေတာ့တယ္တဲ့။
ဆရာ၀န္ေတြလည္း မျမင္ရတဲ့ကံကို ေသတၱာထဲမွာ ပန္ဒိုရာ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔ ကယ္တင္ကုသေနၾကတဲ့ ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ေနၾကေသာ သာမန္လူသားမ်ားသာ ျဖစ္ေနၾကပါေတာ့တယ္။
စာေရးသူ - ပန္းရင့္ေရာင္~~~~~၂၇.၁၂.၀၉
P.S - ဒီစာကို ကၽြန္မစိတ္ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာ့ၿပီး ၿပီးေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးအမွားမရွိေအာင္ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ေဘးထြက္ေနၿပီးမွ ျပန္၀င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ကၽြန္မခံယူခ်က္အေနနဲ႔ ရွင္းျပျခင္းသတ္သတ္သာျဖစ္ပါတယ္။ေအာက္ပါ ေမးလ္ေလးေၾကာင့္ မုန္တိုင္းကင္းစင္ၿပီး ဂယွက္ေလးၿငိမ္ခ်ိန္မွာ ေရးသားလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ အျပစ္ပံုခ်ျခင္းမဟုတ္ပါဘူး။ကိုယ္ပိုင္ယူဆခ်က္ေလးနဲ႔ ေရးသားထားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ အမွားအယြင္းပါသြားရင္လဲ နားလည္ေပးၾကဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ဆုိလိုခ်င္တာနဲ႔ လြဲေနရင္လည္း သည္းခံၿပီး ဖတ္ေပးၾကတဲ့ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေဒါက္တာပန္းရင့္ေရာင္ ခင္ဗ်ာ...
ကၽြန္ေတာ္၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးအၾကံေတာင္းထားပါတယ္ေဒါက္တာ။
ေဒါက္တာေအာက္ကလင့္မွာ သြားေရာက္ဖတ္ရႈေစလိုပါတယ္။
ေဒါက္တာအေနနဲ႕ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မို႕ ဆရာ၀န္ေတြဘက္ကကာကြယ္ထားတာ
ကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။ ဒါမဲ့ အလားတူကိစၥမ်ိဳးျဖစ္လာခဲ့ရင္ဆို
အၾကံေပးေဆြးေႏြးထားတာ လံုး၀မေတြ႕ရပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္လုိခ်င္တာမည္သူ႔မွာအျ
မည္ကဲ့သို႔ေျဖရွင္းၾကမည္နည္း ဆိုတာကိုပါ။
ေဒါက္တာဆီကအဲဒီအၾကံဥာဏ္ေလးေတြကိ
ဖတ္ရႈခ်င္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ဆုိတဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းကို
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္မက္ခဲ့တဲ့အိ
ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာတဲ့ forward mail တိုင္းကိုကၽြန္ေတာ္တေလးတစားဖတ္
ေဒါက္တာ့ကိုကၽြန္ေတာ္ reply လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါက္တာအေနနဲ႕ၾကိဳဆိုမယ္လုိ႔ေမွ
ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနမယ္ေဒါက္တာ...
