ေနမေကာင္းတာေရာ ပ်င္းတာေရာ အလုပ္မ်ားတာေရာ.........အေၾကာင္းျပခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ကၽြန္မ ဘေလာ့ေလာကကို ေခတၱစြန္႔ခြာဖူးပါတယ္။ဘေလာ့ဂါကို ၀င္မရေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မ ဘေလာ့မေရးေတာ့ဘူးလို႔ေတာ့ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္မ အနားယူလို႔လည္း ၀ၿပီဆိုေတာ့ ျပန္ေရးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ဘေလာ့ဂါကို ၀င္လို႔ရမဲ့ နည္းလမ္းေကာင္းမ်ား software မ်ားရွိရင္လည္း ေျပာျပ အႀကံေပးေစလိုပါတယ္။setting နည္းနည္းေျပာင္းလိုက္လို႔ လင့္ခ်ိတ္ထားတာေတြ ေပ်ာက္ကုန္လို႔ လင့္မ်ားကို ကၽြန္မရဲ့ ေမးလ္ blog.pinkgirl@gmail.com ကို ပို႔ေပးၾကဖို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္ရွင္။ေနာက္လေလာက္က်ရင္ လင့္ေတြျပန္ခ်ိတ္ၿပီး စာျပန္ေရးေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။
အားလံုးကို ေလးစားလ်က္
ပန္းရင့္ေရာင္
Thursday, December 23, 2010
စာျပန္ေရးေတာ့မည္
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 5:52 AM 4 ေျပာခ်င္တာေတြ
Sunday, September 26, 2010
ရင္ထဲက ပံုရိပ္
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 2:37 AM 4 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
Tuesday, August 31, 2010
လက္တြဲေဖာ္
တစ္ခါတရံ အခ်စ္ဆိုတာဟာ ပဥၥလက္ဆန္စြာ ၀င္ေရာက္တတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္မ သူ႔နဲ႔စေတြ႔တဲ့အခ်ိန္က ကၽြန္မ ဘြဲ႔ရၿပီးလို႔ မန္းေလးကို အလည္သြားတဲ့အခ်ိန္။ သူက မန္းေလးဆင္း၊ကၽြန္မက မေကြးဆင္း။ same batch ဆိုေပမဲ့ ေက်ာင္းမတူေတာ့ မသိၾကဘူး။ မန္းေလးကို ကၽြန္မ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အလည္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ စေတြ႔ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ို
ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အၿမဲတမ္း မလံုမလဲျဖစ္ေနရတဲ့ ခံစားမွဳကို ကၽြန္မမုန္းပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္မၾကားမွာ စည္းတစ္ခုျခားေနမွန္း သိေနေတာ့ သူေရာ ကၽြန္မပါ ေရွ႕ဆက္မတိုးမိၾကဘူး။ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မရဲ့အခ်စ္ထက္ ကတိသစၥာတရားကို ပိုၿပီး အေလးထားမိတယ္။ ႏိုင္ေဇာ္ေရာ ကၽြန္မအေပၚဘယ္လိုရွိမလဲ ကၽြန္မ မေတြးမိဘူး။ ႏိုင္ေဇာ္လည္း ကၽြန္မလိုပဲ တန္ဖိုးထားမယ္လို႔ပဲ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ ကၽြန္မ တာ၀န္က်တဲ့ ႏွစ္မွာ ႏိုင္ေဇာ္နဲ႔ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ပဲ ရွိခဲ့တယ္။ ႏိုင္ေဇာ္မွာ သူသိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရေနမွန္းလည္း ကၽြန္မမသိခဲ့ဘူး။ သူကေတာ့ ကၽြန္မဆီ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လို ဖုန္းဆက္သြယ္တာ မေကြးေရာက္ျဖစ္ရင္ လာေတြ႔တာကလြဲလို႔ ဘာမွမထူးျခားခဲ့ဘူး။ သူရဲ့မထူးျ
သစၥာတရားဆိုတာက တစ္ေယာက္တည္းထိန္းတိုင္း မျပတ္ႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ခ်ိန္ခြင္လို ထိန္းေနႏိုင္မွေလ။ ႏိုင္ေဇာ္ဘက္က ပ်က္ကြက္မွဳကို ကၽြန္မသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ့ အခ်စ္ေကာ ကၽြန္မရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေတြေရာ အကုန္ မရွိေတာ့ဘူး။ သူက ကၽြန္မကို ခ်စ္တယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မျငင္းခဲ့မိတဲ့ေနာက္ပိုင္း
တကယ္ေတာ့ လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာ........အခ်စ္
အဆံုး
သူမ ပူတာအိုၿမိဳ႕မွာ တာ၀န္က်ေနမွန္း သူသိပါသည္။သူလည္း ျမစ္ႀကီးနားမွာ တာ၀န္က်ေနပါသည္။ သူမရွိရာကို သူသြားခ်င္ေပမဲ့ သူမကေတြ႔ခ်င္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ထင္လို႔ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ သူမကို သူေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသးသည္ ဆိုတာကို သူမသိလွ်င္ သူမဘယ္လိုဆံုးျဖတ္မလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္ပါသည္။
စာေရးသူ - ပန္းရင့္ေရာင္
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 1:11 AM 7 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
Friday, July 2, 2010
အိပ္မက္ဆိုးတြင္ လမ္းေလွ်ာက္သူ
ကၽြန္မအိပ္ယာႏိုးလာေတာ့ မိုးတိတ္ေနၿပီ။ေရခ်ိဳးၿပီး ဆိုင္ကယ္ေလးထုတ္ကာ အျပင္ကို ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။သြားစရာေနရာကလည္း ေရေရရာရာမရွိေတာ့ ကရိမ္ေနာ္ဘက္ကိုပဲ ေမာင္းလိုက္သည္။ျမစ္ေရကလည္း ေတာ္ေတာ္တက္ေနေပမဲ့ ရွဳခင္းကေကာင္းသည္။ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုမွာေသာက္ရင္း chemistry note ထုတ္ေနလိုက္သည္။လုပ္စရာလည္း ေထြေထြထူးထူးမရွိေပဘက္ည(၇)နာရီတြင္ ကေလးေတြကို စာျပေပးရဦးမည္မို႔ ၾကာၾကာေနလို႔ေတာ့ မရေပ။
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 10:04 PM 5 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
Wednesday, June 2, 2010
မေျပာျပခ်င္ေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ား
အလြမ္းေတြအေၾကာင္း နိဒါန္းထပ္မပ်ိဳးေပးပါနဲ႔ဦး။ကၽြန္မ၇င္ထဲက အရင္အလြမ္းေတာင္ မေျပေသးလို႔ပါ။သူငယ္ခ်င္းေမတၱာကေန သမီးရည္းစားအျဖစ္ေျပာင္းလဲမွဳရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ေတာင္ ႏွဳတ္ဆက္အၿပံဳးေလးေတာင္မရႏိုင္ေတာ့ အေျခအေနပါ။တစ္ခါတရံမ်ား သူ႔ဆီက တစိမ္းဆန္ဆန္ အၿပံဳးေလးမ်ားရလိုက္မိရင္ သံေယာဇဥ္အပိုင္းအစေလးမ်ား က်န္မလားလို႔ ကၽြန္မ ရွာၾကည့္ေနမိတတ္ေသးတယ္။ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မရလိုက္တာကေတာ့ သူ႔ေဘးနားမွာ အားကိုးမွီတြယ္စြာ ရွိေနတဲ့ သူနဲ႔ ခ်စ္လွပါေသာ ဇနီးေလာင္းနဲ႔ သူနဲ႔ အားနာတာကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါတဲ့ မ်က္၀န္း..........။အရာအားလံုးေနာက္က်သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက သူ႔ေဘးကေန သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခြင့္ေတာင္ ဆံုးရွံဳးလိုက္ရပါတယ္။
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 2:55 AM 2 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
Wednesday, May 26, 2010
စကားေလးတစ္ခြန္း
(သူမ၏ရင္တြင္ အခ်စ္စတင္ေမြးဖြားျခင္း)
သူမသည္ shopping ထြက္တတ္သူမဟုတ္ေပ။သို႔ေသာ္ သူမယေန႔ သူမၿမိဳ႕၏တစ္ခုတည္းေသာ စူပါမတ္ကတ္သို႔ စိတ္ကူးေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။သူမသည္ ၀ယ္စရာရွိတာ၀ယ္ၿပီး အထြက္တြင္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ မထင္မွတ္ပဲ တိုက္မိေလသည္။သူမလက္ထဲက အရာတစ္ခုက ျပဳတ္က်သြားေသာအခါ သူမထံမွလည္း “သြားၿပီ ”ဟူေသာ အသံထြက္လာေလသည္။ထိုအရာကား သူမႀကိဳက္လြန္းလို႔ ခုတင္၀ယ္ခဲ့ေသာ သဲနာရီ။သူက ေတာင္းပန္ကာ ျပန္၀ယ္ေပးမည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း သူမက ေခါင္းခါကာ ထြက္သြားေလသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူမသည္ သဲနာရီကို ႏွေျမာတသ သတိရကာ သူ႔ကိုပါ ေတြးမိသြားေလသည္။ထိုအခါ သူမရင္ထဲတြင္ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။
အခန္း(၂)
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွန္းေရေရရာရာ မသိေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ သူ႔ကိုသတိရေနမိတယ္။သူ႔နာမည္ သူဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ မသိပဲနဲ႔ သတိရေနမိတယ္။
တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ သူမ စူပါမတ္ကတ္သို႔ ထပ္အသြားတြင္ တိုက္ဆိုင္စြာ သူႏွင့္ ထပ္ဆံုေလသည္။
သူကလည္း သူမကို မွတ္မိေလသည္။အျပန္တြင္ သူက သူမကို သဲနာရီတစ္ခု ျပန္ေပးေလသည္။
ထိုအခ်ိန္မွ စၿပီး သူႏွင့္ သူမခင္မင္သြားေလသည္။
သူသည္ သူမနာမည္ကို ရိပ္ ဟုတစ္လံုးတည္းသာ အဖ်ားစြတ္ေခၚေလသည္။
သူမထက္ သူသည္ ၁ႏွစ္ခန္႔ပိုႀကီးေသာ္လည္း ကေလးဆန္လြန္းလွသည္။
သူမက ဓါတုေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေနေသာ္လည္း သူကေတာ့ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီျဖစ္သည္။
သူသည္ သူမေက်ာင္းသို႔ မၾကာမၾကာလာလည္တတ္ေသာ္လည္း သူႏွင့္သူမသည္ သူငယ္ခ်င္းအဆင့္ထက္လံုး၀မေက်ာ္လြန္ေသးေပ။
သူမသည္ သူႏွင့္ေတြ႔ဆံုတိုင္း ရင္ထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ခု ျဖတ္စီးသြားသလိုခံစားရသည္။
သူမသည္ သူႏွင့္ပတ္သတ္သမွ် အမွတ္တရအားလံုးကို ရင္ခံုစြာ သိမ္းဆည္းထားသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ သူမထိတ္လန္႔စြာ သိလိုက္ရသည္က သူ႕ကို ခ်စ္ေနမိၿပီ ဆိုတာပဲျဖစ္သည္။
သူ၏မ်က္၀န္းေတြကို သူမ၏မေတာက္တေခါက္ပညာႏွင့္ အၿမဲတမ္းဖတ္ရွဳေနခဲ့ေလသည္။
သူမဘ၀တြင္ အၾကားခ်င္းဆံုးစကားဟုဆိုလွ်င္ သူ႔ထံမွ............................။
ဇာတ္သိမ္းပိုင္း
စကားေလးတစ္ခြန္းကို သူ႔ထံမွ ေတာင္းတခ်ိန္တြင္ မၾကားခဲ့ရေပ။
သို႔ေသာ္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ္အခ်ိန္တြင္...............။
သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူမကိုေျပာဖူးသည္။
“ငါကို ခ်စ္ေနတဲ့သူကို ငါက လည္းခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲေရာက္ေရာက္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ရင္ေတာင္
အရမ္းခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္ဦးမယ္” တဲ့။
သူသည္ မိုးသည္းထန္စြာရြာေသာေန႔တြင္ သူမေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာကာ
“ရိပ္ ကိုယ္ စကားနည္းနည္းေျပာခ်င္လို႔”ဟု ေျပာေလသည္။ထို႔ေနာက္ “ရိပ္ ကို ခ်စ္တယ္”ဟုေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္
သူမသည္ ေလာကႀကီးတြင္ အေပ်ာ္ဆံုးလူသားျဖစ္သြားေလသည္။
သို႔ေသာ္ သူ၏ ေနာက္ဆက္တြဲစကားေၾကာင့္ သူမေတြေ၀တြန္႔ဆုတ္သြားသည္။
“ကိုယ့္ကို မိဘေတြက မိန္းမေပးစားေတာ့မယ္ ရိပ္။ကိုယ္ရိပ္မခြဲႏိုင္ဘူး။မနက္ျဖန္က်ရင္ ရိပ္ ကိုယ့္ကို အေျဖေပးပါ။
တကယ္လို႔ ရိပ္ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ ထြက္ေျပးၾကရေအာင္” ဟူေသာ
သူ႕စကားေတြကိုသာ သူမေတြးရင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ေပ။
ေနာက္ဆံုးတြင္...........
သူမ၏အေျဖကို သူက စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနေလသည္။
သူမက “ကိုသူ႕ကို ခ်စ္တယ္။အရမ္းခ်စ္တယ္။ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ေရွ႕မတိုးနဲ႔စို႔။” ဟုေျပာခဲ့သည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်စ္လွ်က္ႏွင့္ ေ၀းခဲ့ရသည္။
ဒါေပမဲ့ သူမေက်နပ္ပါသည္။
သူမေျပာခ်င္ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာခြင့္ရလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
သင္တို႔သည္ သင္တို႔ခ်စ္ေသာသူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းကို အေလးအနက္ေျပာဖူးပါသလား။
ေျပာခြင့္ရွိေသာအခ်ိန္တြင္ ေျပာထားၾကပါ။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ထိုစကားတစ္ခြန္းသည္ အမွတ္တရျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္မသည္လည္း ကၽြန္မခ်စ္ေသာသူကို စကားေလးတစ္ခြန္း ေျပာခ်င္ပါေသးသည္။
စာေရးသူ - ပန္းရင့္ေရာင္
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 5:31 AM 2 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
Thursday, May 13, 2010
Monday, May 10, 2010
တမ္းတမိေသာ ကဗ်ာမ်ား
အဲေလာက္ထိ က်ီစယ္ဖို႔မလိုပါဘူး......
သူနဲ႔ေတြ႔ဖို႔
ခက္ခဲေနရလား။
သူလာတိုင္း
အလုပ္ေရာက္ေနေတာ့
လက္မွိဳင္ခ်ျပန္သြားတဲ့
သူ႔မ်က္ႏွာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို
ျမင္ေယာင္မိတယ္။
ေစာင့္ေနျပန္ေတာ့လည္း
“သူ” မလာျပန္ေတာ့
ေတြ႔ခ်င္လို႔ ေမွ်ာ္မိတဲ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ
အျပစ္တင္မိတယ္။
ကံၾကမၼာရယ္
အေ၀းမွာခြဲေနရတဲ့
သူနဲ႔ကၽြန္မကို
ဆံုႏိုင္ခြင့္ေလး
ေပးလွည့္ပါကြယ္......။
မပြင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့
အခ်စ္ပန္း....
တစ္ခါပြင့္ၿပီး
ဘယ္ေတာ့မွမညွိဳးႏိုင္တဲ့ပန္း
ေနာက္ထပ္မျဖစ္
ေသဆံုးသြားတဲ့အခ်စ္
နားလည္မွဳ ပါခ်င္မွပါမယ္
သစၥာတရား ကာရန္ၿပီး
တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာ
ရင္ထဲမွာ
မူပိုင္ပြင့္ေသာ
တစ္ပြင့္ပန္း......။
ဘာမွႀကိဳတင္မကာကြယ္ခဲ့ဘူး…..
မေျပာမဆိုနဲ႔
ဖြဲဖြဲေလးစက်လာေတာ့လည္း
ဒီမိုးေလာက္နဲ႔
ဘာမွမျဖစ္ဘူး ထင္ခဲ့တယ္….
သည္းႀကီးမဲႀကီးရြာလာေတာ့မွ
စိုရြဲကုန္တယ္။
သူ႕ကိုစခ်စ္တုန္းက
အဲေလာက္ခ်စ္လိမ့္မယ္
မထင္ခဲ့ဘူး….
ဒါေပမဲ့
ခုေတာ့ ရြာမဆဲ
တသဲသဲနဲ႔
မဆံုးႏိုင္တဲ့အခ်စ္ေတြနဲ႔
ေမာင့္ကိုခ်စ္ေနမိပါၿပီ။
ကၽြန္မရင္မွာ
ေမာင့္ကိုခ်စ္တဲ့
အခ်စ္မိုးေတြရြာေနဆဲပါ…..။
ေျခခ်လိုက္တိုင္း
ခေရပြင့္ေတြ
ေၾကြေနသလို
အမွတ္တရခ်ည္းပဲ.....
ခေရပြင့္နဲ႔တူတဲ့
အမွတ္တရေတြကို
အရင္ကေတာ့
ၿပံဳးေပ်ာ္စြာပဲ
မင္းတို႔နဲ႔အတူ
နင္းေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္......
ခုေတာ့..
ခေရပြင့္ေတြကိုေကာက္ၿပီး
ဒိုင္ယာရီထဲညွပ္ထားခဲ့ရတယ္.....
ငါ...အခု....
ခေရေတြေကာက္ေနတယ္
ခေရပြင့္ေလးေတြမွာ
မင္းတို႔ေျခရာေတြက်န္မလားလို႔
နမ္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္.....
စူးရွတဲ့ခေရနံ႔က
ၾကာၾကာရွဴရင္
မူးတယ္....
အမွတ္တရေတြကလည္း
ၾကာလာေလေလ
ခါးေလေလပဲ......
ေနာက္ဆံုးငါေျပာလိုက္ခ်င္တယ္
မင္းတို႕ၾကားမလားလို႔ေပါ့...
အမွတ္တရေတြက
ခါးတယ္ကြ......။
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 1:36 AM 5 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ကဗ်ာ
Wednesday, May 5, 2010
အေယာင္ေဆာင္ ညေနခင္း
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 5:14 AM 7 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
Saturday, May 1, 2010
လြတ္က်ခဲ့ေသာ အိပ္မက္အပိုင္းအစမ်ား
လြတ္က်ခဲ့ေသာ အိပ္မက္အပိုင္းအစမ်ား
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 9:25 PM 5 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
Thursday, March 25, 2010
ပိေတာက္ေတြ ေ၀ေနစဥ္
ေရးလက္စ ဒိုင္ယာရီထဲက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးကို ျပန္ဖတ္မိၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ရယ္ခ်င္သြားမိသည္။လက္ေတြ႔တြင္ စိတ္ကူးယဥ္မဆန္ေသာ ကၽြန္မ အခုေတာ့ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ကဗ်ာေတြ စာေတြ တမ္းခ်င္းေတြကို တစ္ေယာက္တည္းဖြင့္ဟေနတတ္ေလၿပီ။ၾကာခဲ့ၿပီဆိုေပမဲ့ ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔ ယခုတိုင္ လတ္ဆတ္ေနဆဲပါလို႔ ေျပာျပရင္ အံ့ၾသစရာပင္ေကာင္းေလာက္သည္။ကၽြန္မသူ႔ကိုမသိစိတ္တစ္ေနရာထဲကေန ေစာင့္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မကိုယ္တုိုင္ေတာင္ မယံုခ်င္ပဲနဲ႔ လက္ခံေနခဲ့ရပါသည္။သူဆိုတာ...........။
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 7:36 AM 5 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
Saturday, March 20, 2010
တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အမွတ္ရတာေပါ့
ကၽြန္မ ခြဲစိပ္ေဆာင္ေရွ႕သို႔ျဖတ္ကာ ခြဲခန္းထဲ၀င္ဖို႔ အသြားတြင္ `အခု M.Sc လာတက္တဲ့ ေဒါက္တာ ဆုႏွင္းသူနဲ႔ ဆရာ ေက်ာ္မ်ိဳးခိုင္နဲ႔က ရည္းစားေဟာင္းေတြတဲ့´ဟု ေျပာေနၾကေသာ ward ထဲကတီးတိုးသံေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြ တုန္႔သြားသည္။သို႔ေသာ္ ကၽြန္မႏွင့္မဆိုင္ဟု ျပန္ေတြးကာ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။အမွန္တကယ္လည္း မဆိုင္ေတာ့ေပ။ကၽြန္မရင္ထဲက ေမာင္သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ တစ္ပါးသူရင္ခြင္ထဲသူ ကိုကိုသာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။အတိတ္ဆိုတာကို ျပန္တူးဆြကာ ေျပာေနၾကမည္ကို ႀကိဳသိၿပီးသားပဲ မခံႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဟုသာ စိတ္ေျဖလိုက္သည္။တစ္ခါတေလေတာ့ ကၽြန္မရင္ခြင္ထက္တြင္ ခိုနားဖူးေသာ လိပ္ျပာေလးကိုေတာ့ တမ္းတမိပါေသးသည္။အဲတာကလည္း တကယ့္ကို တခါတရံပါပဲေလ.........။
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 9:42 PM 2 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
ရင္ထဲက အေတြးစမ်ား
နိဒါန္းပ်ိဳးေနတာနဲ႔ပဲ ေရးခ်င္တာ မေရးလိုက္ရပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ :) ။ရင္ထဲမွာ ဘာေတြေတြးမိပါလိမ့္လို႔ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ပထမဆံုးေတြးေနမိတာ ေသျခင္းတရားကိုပါပဲ။ေနာက္ (၃)ႏွစ္ၾကာရင္ ကၽြန္မေလာကႀကီးက ထြက္သြားခဲ့ရင္ဆိုတဲ့အေတြး၀င္လာတိုင္း စိတ္ေတာ္ေတာ္ကို ဆင္းရဲမိတယ္။ကၽြန္မ အတၱေတြက ကၽြန္မကို ေသျခင္းတရားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖို႔ မရဲေစဘူး။ကၽြန္မေသရမွာကို ေၾကာက္ေနတာထက္ ကၽြန္မမိဘ ကၽြန္မညီမေလး ကၽြန္မ အစ္မ သူတို႔ေတြအတြက္ ကၽြန္မ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဘာမွမလုပ္ေပးရေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေလာကႀကီးကမထြက္ခြါခ်င္ေသးဘူး။ကံစီမံရာလို႔ပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မ ကံတရားႀကီးကို ကၽြန္မအတၱနဲ႔ ဆန္႔က်င္ခ်င္ေသးတယ္။ကၽြန္မ မိသားစုနားကေန အလ်င္စလို ထြက္မသြားခ်င္ေသးဘူးေလ။အဲေလာက္ထိ ကၽြန္မ အတၱေတြနဲ႔ မိသားစုကို တြယ္တာမိတယ္။
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 1:16 AM 2 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: တဂ္ပို႔စ္
Monday, March 15, 2010
ေရးခဲ့ဖူးေသာ ဒိုင္ယာရီ
ေနကလည္း အရမ္းပူ ေခၽြးကလည္း အရမ္းထြက္ေသာ ရာသီဥတုမွာ ကၽြန္မနဲ႔သူ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကသည္။သူႏွင့္ ေတြ႕ဆံုမွဳမွာ Romantic မဆန္ေပ။သာမန္ရိုးရွင္းစြာ ေတြ႔ဆံုၾကရင္း သက္သက္သာ။ပူျပင္းလွေသာေၾကာင့္ အေအးေသာက္ရန္ ကၽြန္မေသာက္ေနက် အေအးဆိုင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။အရမ္းပူေသာေၾကာင့္ အေအးဆိုင္တြင္ လူျပည့္ကာ ထိုင္စရာေနရာမရွိေတာ့ေပ။တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနေသာ သူ႔၀ိုင္းတြင္ ဘာရယ္မဟုတ္ ခြင့္ေတာင္းကာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 2:35 AM 3 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို, ေရးမိေရးရာ
Wednesday, March 3, 2010
ေ၀ဟင္ထက္က စြန္ကေလး
အပိုင္း(၁)
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 3:45 AM 4 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
Monday, March 1, 2010
လြမ္းလို႔က်န္ခဲ့ေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ား
လမ္း၈၀ ေဆးေက်ာင္းနားတြင္ ငွါးထားေပးသည္မို႔ ေဆးရံုႏွင့္ေကာ ေက်ာင္းႏွင့္ပါမေ၀းေပ။ထို႔အတူ တစ္ခ်ိန္က ေမာင္ဟု အို ယခုလည္းေမာင္ပါပဲ ႏူးညံ့စြာေခၚခဲ့ေသာ ေမာင့္တိုက္ခန္းေလးႏွင့္လည္း သိပ္မေ၀းေပ။ေမာင္သာ ကၽြန္မကို ေတြ႔သြားရင္ဟု ေတြးမိလိုက္တိုင္း ဘာရယ္မဟုတ္ၿပံဳးမိသြားသည္။ေမာင္ျမင္လွ်င္ ကၽြန္မကို ဘာေျပာမလဲႀကိဳသိေနေသာ္လည္း ဒီႏိုင္ငံမွာ ရွိမေနႏိုင္ေတာ့ေသာ ေမာင့္ကိုေတာ့ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေတြ႔ခ်င္ေနမိသည္။
ေဆးရံုလည္း၀င္ရ ေက်ာင္းလည္းတက္ရႏွင့္မို႔ ေမာင့္အေၾကာင္းပင္ သိပ္မစဥ္းစာမိခဲ့ေပ။သို႔ေသာ္ မျမင္ႏိုင္ေသာကံၾကမၼာက ေမာင္ႏွင့္ဆံုေတြ႔ဖို႔ကို ဖန္တီးေပးလိုက္ေလသည္။ေမာင္ႏွင့္ပတ္သတ္ခဲ့ေသာ အမွတ္တရမ်ားရွိေသာ ေနရာမ်ားကို ျပန္သြားၾကည့္ဖို႔ စဥ္းစားထားေသာ္လည္း အလုပ္တစ္ဖက္ ေက်ာင္းတစ္ဖက္ႏွင့္မို႔ မသြားျဖစ္ေသးေပ။သို႔ေသာ္ Surgery ႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ စာအုပ္တစ္ေယာက္ရွာစရာရွိေသာေၾကာင့္ နဂါးစာေပကို အခ်ိန္အားသည္ႏွင့္ သြားမိလိုက္သည္။ထိုအခါ ကၽြန္မခ်စ္ရပါေသာေမာင္ ကၽြန္မကို လြမ္းေနေအာင္ ခ်န္ထားရက္ေသာေမာင္ အမွတ္တမဲ့ ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။မမွားႏိုင္ေပမဲ့ ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ထိုစဥ္ေမာင္က လွည့္အထြက္ ကၽြန္မကိုျမင္သြားသည္။ပထမဦးဆံုး ေမာင့္မ်က္၀န္းတြင္ အံၾသျခင္း ေနာက္သူရွိေနခဲ့ဖူးေသာေနရာကို ျပန္လာၾကည့္သည္ဟု ထင္သြားေသာ အရိပ္မေယာင္မ်ား ေနာက္ အထင္ေသးျခင္းေတြကို ျမင္လိုက္ရသည္။ေမာင္ႏွင့္ေ၀းခဲ့ဖို႔ ဖန္လာတာလည္း လူေတြရဲ့ မ်က္လံုးကို ဂရုစိုက္မိေသာ ကၽြန္မ၏အက်င့္ေၾကာင့္ပင္။
ေမာင္က ကၽြန္မရွိရာသို႔တည့္တည့္မတ္မတ္ေလွ်ာက္လာၿပီး
“မန္းေလးေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား”
“ဆိုပါေတာ့။၂ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ”
“အဆင္ေျပလား”
“ေျပပါတယ္။ေမာင္ေကာ”
ေမာင္က ကၽြန္မ“ေမာင္”ဟု သံုးလိုက္သည္ကို အနည္းငယ္အိုတိုးအန္းတန္းျဖစ္သြားပံုရသည္။
“ဒီလိုပါပဲ” ဟုေမာင္က ျပန္ေျဖသံက အႏိုင္ရသူတို႔၏ေလသံ။ကၽြန္မေမာင္ကို အရွံဳးေပးခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေမာင္သိသင့္ပါသည္။
“ႏိုင္ငံျခားမထြက္ျဖစ္ဖူးလား”
“ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ေမေမေနမေကာင္းလို႔ ခဏလာတာ”
“ေအာ္”
ေအးေလ။ကၽြန္မကိုေတာင္ ပစ္ၿပီးေရြးခဲ့တာပဲ။ထြက္ျဖစ္မွာပါ။
“သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ေမာင္”
“အင္း ဘယ္မွာတည္းတာလဲ”
“ေဆးေက်ာင္းနားမွာပါ” ဟုေျပာၿပီးလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။စာအုပ္လည္း မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ေပ။
ပန္းရင့္ေရာင္—–၄.၁၀.၀၉
အပိုင္း(၂)
ဆူညံစြာ ကလင္ ကလင္ႏွင့္ ျမည္ေနေသာ ႏိုးစက္သံေၾကာင့္ ကၽြန္မႏိုးလာခဲ့သည္။အိပ္ေရးမ၀ေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ေပ။ေက်ာင္းတက္ရမည္။ေဆးရံုသြားရမည္။လုပ္စရာေတြေပါမ်ားစြာႏွင့္ ကၽြန္မနံနက္ခင္းက သာယာေနလွသည္မဟုတ္။ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးေသာအခါ နံနက္စာစားၿပီး ေဆးရံုသြားရန္ျပင္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ တိုက္ခန္းေသာ့ပိတ္ကာ ေအာက္သို႔ဆင္းလာၿပီး ေဆးရံုဖက္သို႔ ဦးတည္သြားစဥ္ အမွတ္မထင္ လူတစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႔ရေလသည္။ေမာင္က “ေမ က ဒီမွာ တည္းတာလား” ဟု ႏွဳတ္ဆက္ေတာ့ ကၽြန္မက မင္သက္စြာပင္ “အင္း” ဟု တစ္လံုးတည္းသာ ေျဖျဖစ္သည္။ေမ ဟု ယခုမွပင္ ေခၚအားရွိေတာ့သည္ထင္သည္။
“အခ်ိန္ရလားေမ တစ္ခုခုသြားစားၾကရေအာင္”
“မရဘူး ေမာင္ ေဆးရံုသြားရေတာ့မယ္”
“ေဆးရံု ဘာသြားလုပ္မွာလဲ လူနာသြားေမးမလို႔လား” ဆရာ၀န္က ေဆးရံုကို လူနာေမးဖို႔ သြားရမွာလား ဟု ျပန္ေျပာခ်င္ေပမဲ့ ကၽြန္မမန္းေလးကို ေမာင္က အလည္လာတယ္ထင္လို႔ ေမးျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သည္းခံလိုက္သည္။
“ဂ်ဴတီ ရွိလို႔ပါ”
“ေအာ္ ဒါဆို ေမအားတဲ့ အခ်ိန္ တစ္ခုခုေျပာၾကည့္ေလ…ေျပာစရာရွိလို႔ တစ္ေနရာရာသြားမွ ျဖစ္မွာ
“အင္း ည ၇ နာရီမွ အားတာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ရပါတယ္ ဘယ္ကေစာင့္ရမလဲ”
“မင္းသီဟကပဲ ေစာင့္ပါ နီးနီးနားနားပဲေကာင္းတယ္”
ေမာင္ႏွင့္ ညေနေတြ႔မယ္ဆိုေပမဲ့ ေမာင့္ကို ေျပာစရာ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မရွိေပ။ေမာင္ေျပာတာ နားေထာင္ေပးလိုက္ရံုပင္။ေဆးရံုေရာ ေက်ာင္းမွာပါ ေမာင့္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ေမ့ထားလိုက္သည္။ေမာင္ ႏွင့္ေတြ႔ဖို႔ အခ်ိန္နီးလာေလေလ ရင္ခုန္လာေလေလလိုပင္။အခ်စ္ဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး ေႏြးေထြးေနပါလားေနာ္…….။
ေမာင္ ဆီေရာက္သြားေတာ့ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ေနေသာ ေမာင့္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ေမာင္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာင္းလဲေသးေပ။ကၽြန္မ အနံ႔ေတာင္ မခံႏိုင္ပါဟု ေျပာေသာေဆးလိပ္ကို ေသာက္ဆဲပင္။
“ဘာေျပာမလို႔လဲေျပာေလ”
“တစ္ခုခုမွာဦးေလ”
“ရတယ္ ေျပာ ေနာက္က်ရင္ မသင့္ေတာ္ဘူး”
“ဒါဆိုလဲ ေျပာတာေပါ့ မန္းေလးကို ေဒါက္တာ ေမ၀င့္ႏိုင္က ဘာလို႔ ျပန္လာတာလဲ” နည္းနည္းေတာ့ေၾကာင္သြားသည္။တမင္တကာ ေဒါက္တာပါထည့္ေခၚမွန္းသိသာလွသည္။
“ဦး ဇင္မင္းေမာင္ကို သတိရလို႔ လာတယ္မ်ားမထင္နဲ႔ ကၽြန္မ MSc လာတက္တာ ရွင္းလား” ကၽြန္မအသံ ေဒါသနည္းနည္းစြတ္ခ်င္စြတ္သြားမည္။သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္ေပ။အလကားေနရင္း ျပသနာျဖစ္ေအာင္ ေမးေနေသာ ေမာင့္ကို အျမင္ကပ္လွပါသည္။ေမာင္မွာ သူမထင္ထားေသာ အေျဖေၾကာင့္ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားၿပီး
“ေအာ္ ဟုတ္လား ေမာင္ကေတာ့ ေဒါက္တာႀကီးကိုလြမ္းလို႔ ျပန္လာတာ” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မအလြန္အံ့ၾသသြားသည္။ကၽြန္မကိုေတာင္ စြန္႔ၿပီး ထြက္သြားခဲ့ေသာေမာင္က ကၽြန္မကိုလြမ္းလို႔ ျပန္လာတယ္တဲ့။ဆက္လက္ၿပီးေမာင္က
“ေမာင္ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေမကိုအရမ္းလြမ္းတယ္။သတိရတိုင္း အလုပ္ေတြႀကီးပဲ ပိလုပ္တယ္။စာေတြပဲ ဖိက်က္တယ္။အဲလိုနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္ခုတစ္ခါက ေမေမလည္း ေနမေကာင္းတာနဲ႔ ျပန္ေခၚေတာ့ မန္းေလးကိုျပန္လာခဲ့တာ။ေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေသးတယ္။ေမ မန္းေလးသြားတယ္လို႔ေျပာလို႔ ဒီမွာလာေစာင့္ေနတာ။” စကားအရွည္ႀကီးေျပာၿပီးေတာ့ ေမာသြားဟန္ျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ ေကာက္ေသာက္ေလသည္။ကၽြန္မအတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနေတာ့ ေမာင္က “ေမေကာ ေမာင္မရွိတဲ့ ႏွစ္ေတြ ဘယ္လို ျဖတ္သန္းခဲ့လဲ။မာနေတြ ခဏဖယ္ၿပီး အမွန္အတိုင္းေျပာပါ။ေမာင္ေတာင္ေျပာေသးတယ္။” ဟု ျပန္ေမးေလသည္။
ေမာင္ထြက္သြားတုန္းက…………………………………………………………..။
လြမ္းလို႔ က်န္ခဲ့ေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ား ေမွ်ာ္……….
ပန္းရင့္ေရာင္~~~~~၂၁.၁၀.၀၉
အပိုင္း(၃)
လြမ္းလို႔ က်န္ခဲ့ေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ား
“ေမာင္ ေနာက္ကို ကၽြန္မမလိုက္ႏိုင္ေသးမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ဘာလို႔ကၽြန္မဘ၀ထဲကေနထြက္သြားခ်င္ရတာလဲ” တစ္ေယာက္ထဲထုတ္ေနမိတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာေတြနဲ႔ ေမာင္ထြက္သြားတာကို မယံုၾကည္ခဲ့မိေပ။ရည္မွန္းခ်က္ခ်င္းလည္းမတူ ဦးတည္ခ်က္ခ်င္းလည္းမတူေပမဲ့ ညိွယူရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔ ကၽြန္မနားက ေမာင္ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ေမာင္ထြက္သြားေတာ့မည့္ေန႔မွစ၍ ေရးမွတ္ထားေသာ ကၽြန္မ၏အလြမ္းဒိုင္ယာရီမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္စိုစြတ္ခဲ့သည္။ကၽြန္မဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ posting က်ေအာင္ေတာင္ မေစာင့္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပဲ ေမာင္ကၽြန္မကို ရက္ရက္စက္စက္ မန္းေလးမွာခ်န္ထားခဲ့ဖူးသည္။ေမာင္နဲ႔ေရာက္ဖူးသြားဖူးတဲ့ေနရာတိုင္းကို မေရာက္မိေအာင္သတိထားေနေပမဲ့ ေရွာင္လြဲလို႔ မရခဲ့တဲ့ေနရာေတြအမ်ားႀကီး။မန္းေလးတစ္ၿမိဳ႕လံုးသြားစရာေနရာမရွိေအာင္ ေမာင္ကေတာ့ ကၽြန္မကိုအမွတ္တရေတာထဲမွာ ခ်န္ထားခဲ့သည္။ စာသင္ခ်ိန္ေတြ ေဆးရံုဆင္းေနရေသာအခ်ိန္ေတြမွာ ေမာင့္ကိုသတိမရေအာင္ ထိန္းထားႏိုင္ေပမဲ့ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေမာင့္အေၾကာင္းမေတြးမိေအာင္ မထိန္းႏိုင္ခဲ့ေပ။ေန႔ရက္ေတြတိုင္းမွာ အလြမ္းေတြလြင့္ေနေပမဲ့ အျပင္မွာ မေပၚလြင္ေအာင္ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ေမာင္က ကၽြန္မကို “ေမဟာေလ အရမ္းေသြးေအးတဲ့ မိန္းမမ်ိဳး” ဟုမွတ္ခ်က္ခ်ဖူးတာကိုလည္း ခဏခဏသတိရမိေသးသည္။ရက္ေတြၾကာလည္ႏွင့္အမွ် အနည္ထိုင္သြားေပမဲ့ အလြမ္းစာမ်က္ႏွာေတြက ဖြင့္ေနဆဲပါ။ ကၽြန္မေျပာေနသည္ကို တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနေသာေမာင့္ကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ေမာင္က “ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ မလြမ္းရေအာင္ ေမာင့္ေနာက္လိုက္ခဲ့ေတာ့မယ္မလား” ဟု ေမးေသာအခါ ကၽြန္မတိတ္ဆိတ္စြာၿပံဳးလိုက္သည္။ေမာင္က ထိုအၿပံဳးကို လိုက္ေလ်ာေသာအၿပံဳးဟု သတ္မွတ္ေကာင္းသတ္မွတ္ေပလိမ့္မည္။
ကၽြန္မတို႔ေတြ႔ဆံုၿပီးေသာေနာက္တြင္ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္ခဏခဏဆံုျဖစ္သည္။ကၽြန္မစားေနက်ဆိုင္တြင္ ေမာင္က လာစားတာတို႔ ကၽြန္မေဆးရံုကအျပန္တြင္ လာေစာင့္တာတို႔ျပဳလုပ္ကာ တမင္မဆံုဆံုေအာင္ ေမာင္ျပဳလုပ္တတ္ေလသည္။ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ စိမ္းကားမွဳ ရွိေနသည္ကို ေမာင္ေကာကၽြန္မပါသတိမထားမိေပ။ယခင္တုန္းက ညအိပ္ရာ၀င္တိုင္း ေရးတတ္သည့္အလြမ္းဒိုင္ယာရီကိုလည္း ပိတ္ထားသည္မွာ နည္းနည္းပင္ၾကာလာသည္။ေနာက္ထပ္ ထပ္ၿပီး အလြမ္းဒိုင္ယာရီဖြင့္စရာမလိုေတာ့ဟု ကၽြန္မထင္ထားမိခဲ့သည္။သို႔ေသာ္……….။
“ေမာင္ ေနာက္လက်ရင္ ျပန္သြားရေတာ့မယ္။ေမ လိုက္မွာမဟုတ္လား” ေမာင့္အသံက တိုးညင္းေပမဲ့ ကၽြန္မနားထဲတြင္ ဆူပြတ္သြားသည္။ဟိုအရင္တုန္းက ေမာင့္ေနာက္လိုက္ရလွ်င္ ျပည့္စံုၿပီဟုထင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ယခုေတာ့…….။
“ေမာင္ ကၽြန္မေျပာတာေသခ်ာနားေထာင္ပါ။ကၽြန္မေမာင့္ေနာက္မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။အခုလည္းမလိုက္ႏိုင္သလို ေနာင္လည္း မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ကၽြန္မမွာ ကၽြန္မကို အားကိုးတႀကီး ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့မိသားစုရွိေသးတယ္။ကၽြန္မသာ ေမာင့္ေနာက္လိုက္သြားရင္ ေမေမတို႔ ဘယ္လိုက်န္ခဲ့မလဲ။တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က အလုပ္ကေနထြက္ၿပီး ခ်စ္သူေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္သြားပါတယ္ဆိုတာ အမွန္ဆိုရင္ မျဖစ္သင့္ဘူး။ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မရည္မွန္းခ်က္ေတြရွိေသးတယ္။ဆာဂ်င္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မလုပ္ခ်င္တဲ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ အရာရာေတြကိုမစြန္႔လြတ္ႏိုင္ေသးဘူး။ေမာင္ေတာင္ ကၽြန္မရွိတဲ့ေနရာမွာ မေနႏိုင္ေသးတာ ကၽြန္မက ေမာင္ရွိတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္လိုလုပ္ေနႏိုင္မွာလဲေမာင္” ကၽြန္မဆီက ဒီလိုစကားေတြၾကားရလိမ့္မည္ဟု မထင္မွတ္ထားေသာ ေမာင့္မွာ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ဆက္လက္ၿပီး
“ေမာင္ က အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက ကၽြန္မကိုထားသြားခဲ့တယ္ေနာ္။အခုေတာ့ မတူေတာ့ဘူး ေမာင့္ကို ကၽြန္မခ်န္ထားခဲ့တာ။ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မဟာအရင္တုန္းကလို ေခါင္းမာၿပီး ေသြးေအးေနဆဲပဲေမာင္” ဟုေျပာခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေမာင့္ကိုအရိပ္အေယာင္မွ မေတြ႔ရေတာ့ေပ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖုန္တက္ခါနီးဒိုင္ယာရီေလးကိုဖြင့္ကာ ေမာင္ႏွင့္ျပန္ခြဲရသည့္ေန႔ရက္ေတြကို ျပန္မွတ္ရေလသည္။တကယ္ေတာ့ အလြမ္းဆိုတာ စာမ်က္ႏွာဖြင့္ၿပီးသြားရင္ ရပ္တန္႔ဖို႔ခက္သြားပါၿပီ။တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္လွန္သြားရင္းနဲ႔ က်န္ခဲ့ေသာစာမ်က္ႏွာေတြကလည္း အလြမ္းရနံ႔ သင္းေနေလရဲ႕။ အလြမ္းေတြႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေသာ စာမ်က္ႏွာေတြကို ကၽြန္မဆက္လက္ဖြင့္ေနဆဲပါဆိုတာ ေမာင္ သိမွသိပါေလစ။
ပန္းရင့္ေရာင္~~~~~~၂၃.၁၁.၀၉
လူတိုင္း လြမ္းလို႔ က်န္ခဲ့ေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ား မွ လြတ္ေျမာက္ပါေစဟု ဆႏၵျပဳလ်က္
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 5:27 AM 1 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
Saturday, February 27, 2010
ပန္းရင့္ေရာင္ ရွင္းတမ္း
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 5:13 AM 4 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: အသိေပးျခင္း
Friday, February 26, 2010
အေရာင္မ်ားၾကားက အျဖဴေရာင္ေမတၱာ
ညီညီႏွင့္ ကၽြန္မတို႔သည္ ၿခံခ်င္းကပ္ ငယ္ငယ္တည္းက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းလာေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္ေသာ ညီညီက ကၽြန္မကို သူ႔အစ္မရင္းတဖြယ္ သံေယာဇဥ္ရွိသည္။ကၽြန္မကလည္း အစ္မႏွင့္ ညီမသာရွိသူမို႔ ညီညီ့ကို ေမာင္အရင္းတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ပါသည္။ကၽြန္မက ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ျပန္လာေသာရက္ေတြမ်ားဆိုလွ်င္ ညီညီက ကၽြန္မကိုလာေခၚကာ အျပင္ထြက္လည္ေလ့ရွိပါသည္။
`မြန္း နင္ဘယ္ေန႔ မေကြးျပန္သြားမွာလဲ´ဟု ေမးေသာ ညီညီကို `ေနာက္အပတ္ အဂၤ ါ´ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ကၽြန္မကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေက်ာင္းနာမည္ကို အဖ်ားစြတ္ေခၚတတ္ၾကေသာ္လည္း ကၽြန္မမိသားစုႏွင့္ ညီညီတို႔မိသားစုက ကၽြန္မအိမ္နာမည္ျဖစ္ေသာ မြန္းျပည့္ဟူေသာအမည္ကိုသာ အဖ်ားစြတ္ေခၚေလ့ရွိသည္။ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕၏ အထင္ကရေနရာမ်ားကို တစ္ေနကုန္ေလွ်ာက္လည္စားေသာက္ရင္း တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ကို ညီညီႏွင့္ ကၽြန္မအခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္သည္။ေနာက္အပတ္ဆိုလွ်င္ ညီညီႏွင့္ ခြဲရေတာ့မည္ မဟုတ္လား။
`မန္းေလးေရာက္တာနဲ႔ ဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္´ဟု မွာေနေသာ ညီညီကို ေခါင္းတခ်က္သာညိတ္ျပလိုက္သည္။ညီညီကေတာ့ ႏိုင္စားစရာလူမရွိေတာ့၍ ပ်င္းေနေတာ့မည္။`ေနာက္ ေျခာက္လေလာက္ေနရင္ ျပန္ေတြ႔မယ္ေနာ္´ဟု ကၽြန္မက ၿပံဳးၿပံဳးေလးေျပာေတာ့ ညီညီက `ေအးပါ နင္ကေတာ့ ရယ္ေန´ဟု ဘုေတာေသးသည္။ကၽြန္မ မဲ့ၿပံဳးမဟုတ္ေသာ အၿပံဳးမ်ိဳးကို ေပါေပါမ်ားမ်ားၿပံဳးျပတာ ညီညီတစ္ေယာက္တည္းရွိသည္ကို မသိဟန္တူေလသည္။ေနာက္ေျခာက္လေနမွ ကၽြန္မ ျပန္လာမွ ညီညီႏွင့္ ျပန္ဆံုမည္ဟုထင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း……………………….။
အပိုင္း(၂)
မနက္အေစာႀကီး ျမည္လာေသာ ဖုန္းသံေၾကာင့္ စိတ္တိုမိသည္။နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ေလးနာရီခြဲ။ဖုန္းကို အျမင္ကတ္ကတ္ႏွင့္ ကိုင္လိုက္ေတာ့ `မြန္း ေနေကာင္းလား´ ဟူေသာ ညီညီအသံက နားထဲသို႔ မုန္းခ်င္စရာ၀င္လာေလသည္။`ဘာလဲကြာ ငါအိပ္ေနတုန္းရွိေသးတယ္။မင္းသတ္သတ္ ႏွိပ္စက္တာမဟုတ္လား´ဟုျပန္ေျပာေတာ့ ညီညီက `ခု ငါမေကြးကားဂိတ္မွာ။မသြားတတ္ေတာ့လို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တာ´ဟူေသာ စကားေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္ေနစိတ္မ်ား ၾကက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္သည္။`ငါခုလာခဲ့မယ္။ေရႊမန္းသူဂိတ္ပဲမလား´ ေမးလိုက္ေတာ့ `ဟုတ္တယ္´တဲ့။ကၽြန္မမွာ အျမန္သုတ္ေခ်တင္ၿပီးကိုယ္ေတာ္ကို သြားႀကိဳရေလသည္။
ညီညီကို ဖန္ခါးေျမေဟာ္တယ္သို႔ပို႔ၿပီးေနာက္ အေဆာင္ျပန္ၿပီး ထပ္အိပ္လိုက္သည္။သည္ေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရမဲ့ကိန္းမျမင္ေတာ့ေပ။မနက္စာစားဖို႔ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကို မနက္ ၈နာရီသြားေခၚလိုက္သည္။`မင္း ငါအႀကံနဲ႔ ေရာက္ခ်လာတာလဲ´ဟု မနက္စာစားဖို႔ဆိုင္ထဲ၀င္ထိုင္လိုက္တာႏွင့္ေမးလိုက္သည္။`မေရာက္ဖူးလို႔လာလည္တာေလ။ႀကိဳေျပာမလို႔ပါပဲ။ဒါေပမဲ့ နင္ အံ့ၾသသြားေအာင္လို႔´ဟု ေျပာေသာ္လည္း ကၽြန္မ ညီညီကို သပ္မယံုေပ။အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက အလည္ဘယ္လိုေခၚေခၚမလိုက္ေသာ ညီညီက ခုကၽြန္မ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(က) ေရာက္မွ လာလည္ပံုေထာက္ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုေပ။ဆက္မေမးခ်င္ေတာ့သည္ႏွင့္ မေမးေတာ့ေပ။
တစ္ပတ္ေလာက္ ကၽြန္မဆိုင္ကယ္ကို အပိုင္းစီးကာ ေလွ်ာက္သြားေနေသာေၾကာင့္ ညီညီသည္ မေကြးၿမိဳ႕ကို ေကာင္းေကာင္းသြားတတ္ေနေလၿပီ။ညီညီဆိုင္ကယ္ယူထားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ ေက်ာင္းကိုေရာ ေဆးရံုကိုပါ ဖယ္ရီႏွင့္သြားရေလသည္။`မြန္း ငါ ဒီမွာ ေနေတာ့မယ္။မျပန္ေတာ့ဘူး။နင္ျပန္မွာ လိုက္ျပန္မယ္ေလ´ဟုေျပာေသာ ညီညီေၾကာင့္ ကၽြန္မေကာ္ဖီပင္ သီးကုန္ေလသည္။`ဘာေၾကာင့္လဲ။မင္းအေမေတာ့ ငါ့လာသတ္ေနမယ္ေနာ္´ ဟုေျပာေတာ့ `ေမေမက ေနခ်င္ေနတဲ့။မြန္းအတြက္လည္း အေဖာ္ရတာေပါ့တဲ့။ငါ့ကိုတိုက္ခန္းရွာေပးေနာ္´ ဟုေျပာေသာ ညီညီကို စိတ္ညစ္မိသည္။တားလို႔မရမွန္းသိေတာ့လည္း ရွာေပးရံုသာ။ညီညီဘာေၾကာင့္ မေကြးၿမိဳ႕တြင္ ေနခ်င္ရသည္ကုိ သိပ္မၾကာခင္ပင္ သိခြင့္ရလိုက္ေလသည္။
`ညီညီေအာင္ က မေကြးကို ဘာလာလုပ္တာလဲ´ ဟု ေက်ာင္းတက္ေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ႏြယ္က ေမးသည္။`မသိဘူး။လာလည္ရင္း ေနခ်င္စိတ္ေပါက္သြားလို႔တဲ့´ ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီး လက္ခ်ာေပးေနသည္ကို အာရံုစိုက္ထားလိုက္သည္။ႏြယ္ႏွင့္က ဆယ္တန္းႏွစ္မွ ခင္ေသာသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆးေက်ာင္းတက္ရတာခ်င္းတူတူမို႔ ေက်ာင္းတက္စဥ္ အတူတြဲအတူလာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္။ညီညီႏွင့္လည္း အနည္းငယ္ခင္ေလသည္။
ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ညီညီက ဖုန္းဆက္ေခၚလို႔ သြားရေသးသည္။တိုက္ခန္းတြင္အေျခက်ေနေသာညီညီမွာ ေပ်ာ္ေနပံုရသည္။`နင့္ဆိုင္ကယ္ျပန္ယူသြားေတာ့။ငါဆိုင္ကယ္၀ယ္လိုက္ၿပီ´ဟုေျပာေသာ္ညီညီကို သူ႔မိဘကိုယ္စား ရင္ေလးမိသည္။ေက်ာင္းၿပီးတာကုိ အလုပ္မလုပ္ ေျခရွဳပ္ေနေသာ ညီညီကို ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္မသိေပ။`မြန္း နင့္ကို အကူအညီေတာင္းဦးမယ္။´ဟု ညီညီဆိုေတာ့ မ်က္ခံုးလွဳပ္လွဳပ္ႏွင့္ပဲ ေျပာခိုင္းရသည္။
`ငါ ႏြယ့္ကို ခ်စ္ေနလို႔။အဲတာ နင္ကူညီေပးေနာ္´ဟုေျပာလာေတာ့ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္မ်က္လံုးျပဴးရသည္။
`ဒါေၾကာင့္ မင္းမေကြးမွာ ေနခ်င္တာလား။´
`ဒါေပါ့။ကူညီမယ္မဟုတ္လား´ ဟုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာ ေမးေနရွာေသာ သူငယ္ခ်င္းကုိ မျငင္းရက္ေပ။ဟိုးအရင္ကတည္းက ဘယ္ကိစၥမဆို ကူညီေပးေနၾကမို႔ မျငင္းျဖစ္ေပ။
အပိုင္း(၃)
ညီညီႏွင့္ႏြယ္ကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ တကယ္တမ္းကၽြန္မမစြမ္းပါ။ႏြယ့္ကို အျပင္ေခၚထုတ္ဖို႔ေလာက္ပဲ ကၽြန္မတတ္ႏိုင္ပါသည္။မိန္းကေလးခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာသလို ညီညီကိုလည္း ကိုယ့္အားကိုယ္ ကိုးေစလိုသည္။ညီညီလည္း မေခေပ။အစကသိပ္မရင္းေသာႏြယ္ႏွင့္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေအာင္ နီးစပ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေလသည္။ကၽြန္မကေတာ့ ေဘးကေနပြဲၾကည့္သတ္သတ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ညီညီမိဘေတြကိုလည္း အဆင္ေျပေအာင္ေျပာေပးရေသးသည္။ညီညီေမေမမ်ားဆိုလွ်င္ ကၽြန္မသာပါလွ်င္ ငရဲထိသာလြတ္မိသေဘာရွိသျဖင့္ စိတ္မခ်တာေတာ့မရွိေပ။ကၽြန္မမွာေတာ့ ညီညီ့မိဘေတြကိုယ္စား ေက်ာပူရင္ပူျဖစ္သလို ႏြယ္ကိုလည္း မ်က္ႏွာပူမိသည္။
အခ်ိန္ကား ညဆယ္နာရီ။ကၽြန္မစာက်က္ေနရင္း ဖုန္း၀င္လာသည္ကို ၾကည့္လိုက္ေသာ ညီညီဖုန္း။ဒီအခ်ိန္ဘယ္တုန္းကမွ ဖုန္းမဆက္တတ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ပူသြားမိသည္။ကၽြန္မျပန္ထူးလိုက္ေတာ့ `မြန္း….ငါ့ကိုႏြယ္က အေျဖေပးလိုက္ၿပီ။ဒါေၾကာင့္ နင္အရင္သိရေအာင္ ဖုန္းဆက္ေျပာလိုက္တာ´ဟု ေျပာမွ စိတ္ေအးရေတာ့သည္။`၀မ္းသာပါတယ္ ညီညီ။´ဟုေျပာေသာအသံသည္ တကယ့္ေစတနာသတ္သတ္ အျဖဴေရာင္သတ္သတ္ျဖစ္သည္ကို ကၽြန္မဘာသာ ကၽြန္မသိသည္။`ေအး…ဒါပဲေနာ္။ငါစိတ္ကူယဥ္ၾကည္ႏူးလိုက္ဦးမယ္။´ ဟုေျပာကာ ဖုန္းခ်သြားသည္။ကၽြန္မဘာသာ တေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလိုက္ရင္း ေနာက္ျဖစ္ပြားလာႏိုင္ေသာ ေနာက္ဆက္တြဲအေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ဖို႕သာ အားေမြးလိုက္သည္။
ႏြယ္ႏွင့္ညီညီခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးေနာက္တြင္ ႏြယ္ထံမွညီညီႏွင့္ပတ္သတ္သည္ကို ခဏခဏေမးေလ့ရွိသည္။ဘာသေဘာေၾကာင့္ေမးေနလဲဆိုတာကို သိေသာ္လည္း သူ႔ဘာသာေဂ်ကိုက္ေနတာ ဘာမွမဆိုင္ဟုေတြးကာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျပန္ေျဖေပးလိုက္ပါသည္။ဒီလိုႏွင့္ပင္ ညီညီႏွင့္ႏြယ္ ခ်စ္သူျဖစ္ၾကသည္မွာ တစ္ႏွစ္ပင္ျပည့္ေလၿပီ။တၿမိဳ႕တည္းသားေတြမို႔ အိမ္အျပန္ခရီးသည္လည္း တူတူပင္။အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ညီညီကို အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ဖို႔ သတိေပးေနသည္ကို ႏြယ္က သေဘာမက်သလို ၾကည့္ေနေလသည္။ညီညီကေတာ့ အရင္ကတည္းက ေထြေထြထူးထူးသိပ္မေတြးပဲ ကၽြန္မကိုသာ ေခါင္းစားခိုင္းေလ့ရွိသည္မို႔ ကၽြန္မေျပာသည္သာ အမွန္ဟုယူဆကာ ေခါင္းညိတ္ေလသည္။`ညီညီ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အရိပ္အကဲေလးၾကည့္ၿပီး မင္းခ်စ္သူရေနၿပီဆိုတာ ဖြင့္ေျပာထားဦး။ေနာက္မွ ျပသနာေတြလာႏြယ္ေနရင္ ငါေခါင္းစားတယ္´ဟုသာ ထပ္ေျပာလိုက္သည္။ဒီထက္သာ ပိုေျပာမိပါက ႏြယ္ ေဂ်၀င္လြန္းလို႔ အသက္ပါထြက္ႏိုင္ေလသည္။
အပိုင္း(၄)
ညီညီ့မိဘေတြေတာ့ မသိေပ။အိမ္ကပ္သည္မရွိေသာ ညီညီေၾကာင့္ ကၽြန္မကေတာ့ မ်က္စိေနာက္လွၿပီ ျဖစ္သည္။တစ္ခုေသာ ညေနခင္းေလးတြင္ `သမီးမြန္းရွိလား´ဟု ေျပာေနေသာ ညီညီေမေမ အသံေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။`ရွိတယ္ အန္တီ။ညီညီေကာ မပါဘူးလား။သူ မြန္းဆီမလာတာ ၾကာေပါ့´ဟု ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ `အဲဒီကိစၥပဲ ေျပာမလို႔ပဲ သမီးေရ´ဟုဆိုကာ အစခ်ီေျပာေသာ ညီညီ့ေမေမစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မစိတ္ေလသြားသည္။
`ခုတေလာ အိမ္လည္း ကပ္တယ္မရွိဘူးသမီးေရ။မြန္းဆီသြားဦးလို႔ေျပာရင္လည္း ဟုတ္ကဲ့ ကလြဲလို႔ ဘာမွမေျပာဘူး။သားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲေနတယ္လို႔လည္း ၾကားတယ္။ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိဘူး။သားက စဥ္းစားတတ္တာမဟုတ္ဘူး။သမီးနည္းနည္းေလး ထိန္းေပးပါဦး။´ဟုေျပာေသာစကားေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ညစ္မိသည္။ကၽြန္မေျပာလဲမရေလာက္ပါဘူးဟု မေျပာရက္လို႔သာ အသာေနလိုက္သည္။ခံလိုက္ဦးေပါ့ မြန္းဟုသာ ညည္းခ်င္ေတာ့သည္။
ညဖက္ေရာက္ေတာ့ ညီညီဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။`ညီညီလား´ဟု ကၽြန္မေျပာတာကို `ျမန္ျမန္ေျပာ မြန္း။ခဏေနရင္ ႏြယ့္ဆီဖုန္းဆက္ရဦးမယ္´ဟုေသာ ညီညီစကားေၾကာင့္ ေျပာရမွာေတာင္ နင္လို႔သြားေလသည္။`အန္တီ ညေနက ငါ့ဆီလာတယ္။မင္းကို ဆံုးမဘာဦးလို႔လဲေျပာေနတယ္။ငါေတာ့ စိတ္ညစ္တာပဲ။မင္းေမေမကို ရည္းစားထားတာကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့။မဟုတ္ရင္ ငါ့ဆီဘူတာလာလာဆိုက္ေနတယ္။ဒါပဲ´ ဟုေျပာကာ ဖုန္းခ်လိုက္ေသာ္လည္း ညီညီေျပာမည္မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္မသိေနပါသည္။
အပိုင္း(၅)
အခ်ိန္ဆိုသည့္စက္၀ိုင္းက ျမန္လြန္းလွေပသည္။ကၽြန္မေရာ ႏြယ္ပါ ေဟာက္ဆင္းၿပီးလို႔ ဘြဲ႔ေတာင္ ယူၿပီးေနၿပီျဖစ္သည္။ညီညီႏွင့္ ႏြယ္ကေတာ့ အဆင္ေခ်ာေနေသာ္လည္း ေ၇ႊစြန္ညိဳလာလာ၀ဲေသာ ညီညီ့ေမေမေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာေတာ့ စိတ္ညစ္လွေပသည္။သူမ်ားအခ်စ္ေရး၀င္မပါခ်င္တာက တစ္မ်ိဳး မိဘႏွင့္ သားသမီးၾကား ၀င္မပါခ်င္တာတစ္ဖုန္ ဒုကၡေပါင္းစံုက ကၽြန္မထံတြင္သာ။
ေနသာလွေသာ ေန႔ေလးကို ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေပ်ာ္ျမဴးေကာင္း ေပ်ာ္ျမဴးေနလိမ့္ေပမဲ့ ကၽြန္မထံသို႔ ျပႆနာႀကီးႀကီး ဆိုက္ေရာက္လို႔လာေလသည္။ျပႆနာသယ္ေဆာင္လာသူက ေဖေဖႏွင့္ေမေမေပ။အစၿပိဳးသူေတြကေတာ့ ညီညီမိဘေတြဟုသာ ေျပာခ်င္ေတာ့သည္။
`သမီးေရ…..လာပါဦး။´ဟုေခၚေသာ ေမေမေၾကာင့္ သြားလိုက္ေသာအခါ`သမီးကို အေရးႀကီးတာေျပာမလို႔´ဟု စကားနည္းေသာေဖေဖက စေျပာေလသည္။`သမီးကို ေမာင္ညီညီနဲ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးမလို႔။ညီညီမိဘေတြကလည္း ကမ္းလမ္းလာတယ္။သမီးတို႔လည္း အရြယ္ေရာက္ေနၿပီေလ။ေက်ာင္းလည္း ၿပီးကုန္ၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္ၿပီ။´ဟုေျပာေနေသာစကားေတြကား ကၽြန္မကို မိုးႀကိဳးပစ္သည္ထက္ပင္ ခံရခက္ေလသည္။`မဟုတ္ေသးဘူးေဖေဖ။ညီညီနဲ႔ မြန္းနဲ႔က ေမာင္ႏွမလို ေနတာ။တစ္ျခားအကန္႔မွ မပါတာ။ၿပီးေတာ့ ညီညီမွာ ရည္းစားလည္းရွိတယ္။မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး´ဟု ျငင္းရင္း ညီညီကိုသာ ႀကိမ္ဆဲလိုက္သည္။
ျပႆနာမီးက ထိုမွ်ႏွင့္မျငိမ္းေသးပဲ ညီညီႏွင့္ႏြယ့္ထံသို႔ ကူးစက္ကာ ပိုဆိုးကုန္ေလသည္။ညီညီက တစ္မ်ိဳး အစကတည္းက ေဂ်၀င္ေနေသာ ႏြယ္ကတစ္မ်ိဳးႏွင့္ ကၽြန္မမွာ ရူးေတာင္ရူးခ်င္လာသည္။ညီညီကေတာ့ မိဘေတြႏွင့္တိုက္ပြဲမ၀င္ပဲ ကၽြန္မဘက္သာတြန္းပို႔သည္။ေတာ္ေတာ္အားကိုးေလာက္သည့္ ေယာက္်ားဟု ေတြးမိေသာ္လည္း သနားလည္းသနားပါသည္။`မြန္း နင္ ငါ့ကို အျပတ္ျငင္းေပးေနာ္။မဟုတ္ရင္ နင္နဲ႔ငါ အျပတ္ပဲ´ဟုေျပာေသာ ညီညီကို အံ့ၾသမိသည္။အေရာင္ေတြထဲမွာဆိုေတာ့ အျဖဴေရာင္ေလးက မေပၚလြင္ေတာ့ပါလားေနာ္။
အပိုင္း(၆)
ႏြယ္က ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မႏွင့္ေတြ႔ဖို႔ခ်ိန္းသည္ကို အေသအခ်ာမသိေသာ္လည္း မေကာင္းေသာ အနံ႔အသက္တို႔ကိုေတာ့ ခံစားေနရသည္။`ေမ ညီညီနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေနေပးပါ။နင္တို႔ သံေယာဇဥ္က မေသးမွန္းငါသိတယ္။ဒါေပမဲ့ဟာ မသင့္ေတာ္ဘူး။ညီညီကလည္း နင့္စကားကို တေတြမတိမ္းလိုက္နာေနသလို နင့္ကလည္း ညီညီ့ကို ခ်ယ္လွယ္လြန္းတယ္။ညီညီနဲ႔ ပတ္သတ္ေနတာကို ငါ့သေဘာမက်ဘူး။ဒါေၾကာင့္ ေ၀းေ၀းမွာ ေနေပးပါ။ၿပီးေတာ့ နင္မ်က္လံုးေတြက ညီညီ့အေပၚမရိုးသားဘူး´ဟု ေျပာေသာ ႏြယ့္စကားေတြက ကၽြန္မမာန ကၽြန္မသိကၡာ အရာအားလံုးကို ေျမႀကီးထဲေရာက္ေအာင္ ဆြဲသြင္းလိုက္ေလသည္။`ဒီမွာ ႏြယ္..ညီညီ့ကို ငါနဲ႔ မပတ္သတ္ေစခ်င္ရင္ မင္းဘာသာႏိုင္ေအာင္ထိန္းသား။အဲေလာက္ ေဂ်မ၀င္နဲ႔။ညီညီ့ကို ငါ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားဖူးဘူး။ညီညီကို ငါ ခ်ယ္လွယ္တာမဟုတ္ဘူး။ျဖစ္သင့္တာကို ေျပာျပတာ။အနည္းဆံုးေတာ့ မင္းတို႔မြန္ေနတဲ့အခ်ိန္ ငါက သတိေပးႏိုင္တယ္ေလ။ျပႆနာကို ေျပေျပလည္လည္မရွင္းပဲ လာမစြတ္စြဲပါနဲ႔။ၿပီးေတာ့ ညီညီကို ငါကပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။´ဟု ေျပာကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ႏြယ္ကေတာ့ အသားေတြတုန္ေအာင္ ေဒါသျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့ေလသည္။
ညီညီေရာက္လာမယ္မွန္း ႀကိဴသိေန၍ ၿခံထဲဆင္းကာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ၀င္လာေသာ ညီညီကို စိတ္ပ်က္မိသည္။`မြန္း နင္ ႏြယ့္ကို ဘာေတြသြားေျပာလိုက္တာလဲ´ဟု ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ေျပာေလသည္။`ငါ သြားေျပာတာမဟုတ္ဘူး။သူ ေခၚလို႔ ငါသြားရတာ။´ဟုေလေအးေအးႏွင့္ေျပာေသာ ကၽြန္မကို ညီညီက မုန္းတီးစြာၾကည့္ေလသည္။`မြန္း နင္သပ္သပ္မဲ့ယုတ္မာတာ။တမင္တကာ ႏြယ္နဲ႔ ကြဲေအာင္ လုပ္ေနတာ။ေမေမတို႔က နင္နဲ႔သေဘာတူၿပီး ႏြယ္နဲ႔ျပတ္ေစခ်င္တာကို တမင္တကာ နင္က ေအာက္စီဂ်င္လာလုပ္တယ္။ခု ႏြယ္က ငါ့ကို စိတ္ဆိုးသြားၿပီ။နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ မျပတ္ရင္ သူနဲ႔ အျပတ္တဲ့´ဟု ေျပာေနသည္ကို `ငါနဲ႔ ျပတ္လိုက္ေပါ့။ဘာခက္လဲ´ဟု ျဖတ္ေျပာပစ္လိုက္သည္။`ေအး နင္နဲ႔ ငါ ဒီေန႔ကစၿပီး ဘာအကန္႔မွ မရွိေတာ့ဘူး။´ဟုေျပာကာ ထြက္သြားဟန္ျပင္ေသာ္ ညီညီကို `ညီညီ မင္းစကားနဲ႔ မင္းေနာ္။မင္း ေနာင္တရလိမ့္မယ္။မင္းနဲ႔ ႏြယ္ၾကား ငါဘယ္တုန္းကမွ မ၀င္ခဲ့ဘူး။မင္းအခ်စ္ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ မင္းရင္ထဲထည့္သြားလိုက္´ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။အဖ်ားခပ္မွာ နည္းနည္းတုန္သြားေပမဲ့ ညီညီေတာ့ သတိျပဳမိမွာမဟုတ္ေပ။ဘယ္ေတာ့မွဟု ကၽြန္မေျပာလိုက္ျခင္းသည္ ထာ၀ရခြဲခြာျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မေကာ အားလံုးက မထင္မွတ္ခဲ့ေပ။
ညီညီကို႔ သူ႔မိဘေတြထံအျပတ္ျငင္းထားၿပီးသားျဖစ္ေသာ္လည္း ထပ္မံျငင္းဆိုလိုက္သည္။ေသခ်ာသြားသည္က ပိုေကာင္းသည္မဟုတ္လား။ညီညီ့မိဘေတြကလည္း ႏြယ့္ကို လက္ခံဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကပါသည္။တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ၏အျဖဴေရာင္ေမတၱာကို ညီညီခြဲျခားသိလာႏိုင္ေပလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
အပိုင္း(၇)
ထူးထူးျခားျခား ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္ အျဖဴေရာင္၀တ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္မိသည္။ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့မသိေပမဲ့ ၀တ္ျဖစ္သြားသည္။မိုးေလးဖြဲဖြဲရြာေနေသာ္လည္း ကၽြန္မဆိုင္ကယ္ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။လမ္းတစ္ခုသို႔အေရာက္ ညီညီကို ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႔လိုက္သည္။ေနာက္လထဲတြင္ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔အတြက္ အလုပ္ရွဳပ္ေနေလရဲ့။ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္စိတ္ေပၚလာလို႔ ဆိုင္တစ္ခုထဲ၀င္ဖို႔ဆုိင္ကယ္ရပ္ေနရင္း ကၽြန္မျမင္ကြင္းထဲသို႔၀င္လာသည္က အရွိန္နဲ႔ေမာင္းလာေသာဆိုင္ကယ္တစ္စီး။ညီညီက သတိမထားမိေပမဲ့ ကၽြန္မအာရံုခံစနစ္ေတြက အႏၱရာယ္ဆိုတာကို သိလိုက္သည္။ေနာက္ ကၽြန္မဘာလုပ္လိုက္သည္မသိေတာ့။ေနာက္ဆံုးတြင္………………………………။
ကၽြန္မၾကားေနရသည္က ညီညီ၏စိုးရိန္တစ္ႀကီးေခၚသံ………ေနာက္ ေမေမ့ရွိဳက္သံ…….ညီမေလးငိုသံတိုးတိုး…..မမ၏ ႏူးညံ့စြာ ကၽြန္မကိုေခၚသံ။ထို႔ေနာက္တြင္ အေမွာင္ေလာကႀကီးၾကားက အျဖဴေရာင္အလင္းတန္းတစ္ခုကို ကၽြန္မျမင္လိုက္ေတာ့သည္။
မြန္း၏ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးကို ညီညီဖတ္ရသည္။မြန္းသည္ သေဘာထားအလြန္ႀကီးေသာ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္က်စြာ သိခြင့္ရလိုက္သည္။သူ႔ကိုသာ မြန္းမကယ္တင္ခဲ့လွ်င္ ေလာကႀကီးက ထြက္ခြါသူသည္ သူျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။မြန္းေျပာဖူးေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။`ေလာကႀကီးမွာ အခ်စ္မဟုတ္တာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ငါကေတာ့ အရမ္းခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူလက္ထက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ့ အၿပံဳးကိုပဲ လိုခ်င္တယ္။ငါ မင္းအတြက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္´ဟူေသာ မြန္းစကားက ပဲ့တင္သံထပ္ေနသည္။
သူေရာ………မြန္းအတြက္သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ပါသလား။သူ ေခါင္းခါမိသည္။သူသည္ လူ႔ေလာကမွာရွိေသာ အေရာင္ေတြကို သာစိတ္၀င္စားခဲ့ၿပီး အျဖဴသည္သတ္သတ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။သူသိလိုက္သည္က အျဖဴေရာင္ေမတၱာကို ေနာက္ထပ္သူထပ္မရႏိုင္ေတာ့ေပ။ဆံုးရွံဳးသြားတဲ့အခါမွ မြန္းတန္ဖိုးကုိ သိလိုက္သည္။အရင္တုန္းက တစ္စံုတစ္ေယာက္က မင္းဘ၀အတြက္ အေရးပါဆံုးေသာ ယံုၾကည္ရဆံုးေသာ သူစိမ္းမိန္းကေလးကို ေျပာပါဆိုလွ်င္ ႏြယ္ဟု ေျပာမိေၾကာင္းေျပာမိႏိုင္ေပမဲ့ ခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ မြန္းကိုသာေျပာမိလိမ့္မည္။ဘာေၾကာင့္လဲဟုဆိုလာလွ်င္ မြန္းဟာ သေဘာထားႀကီးၿပီး အျဖဴေရာင္သတ္သတ္သာရွိေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ဟုသာ ေျဖမိပါလိမ့္မည္။
အပိုင္း(၈)
ကၽြန္ေတာ္အေရာင္ေတြကို မုန္းသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ခန္းလံုးကို အျဖဴေရာင္ေတြလဲပစ္လိုက္သည္။ထိုအျဖဴေရာင္ေတြရွိေနလွ်င္ မြန္းရွိေနသည္ဟု ခံစားရသည္။မွန္ပါသည္။မြန္း၏ အျဖဴေရာင္ေမတၱာသည္ အေရာင္မ်ားၾကားမွာ ေပၚလြင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အနား အၿမဲရွိေနသည္ကို ယံုၾကည္ပါသည္။
စာေရးသူ - ပန္းရင့္ေရာင္္~~~~၁၃.၁၂.၀၉
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 12:25 AM 1 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: ၀တၳဳတို
Saturday, February 20, 2010
Peptic Ulcer
အစာကို အခ်ိန္မွန္မစားပဲနဲ႔ စားခ်င္မွ စား မစားခ်င္မစားၾကတဲ့ လူေတြကေတာ့ acid(HCl) ေၾကာင့္ ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္ရွင္။အစာကို လူေတြက ပံုမွန္ စားခ်င္မွ စားေပမဲ့ HCl acid ကေတာ့ တာ၀န္ေက်စြာပဲ အခ်ိန္မွန္ ထြက္ပါတယ္။အစာ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ acid ေတြက အစာကို ေခ်ဖ်က္ေပးပါတယ္။အဲ့ အစာေရာက္မလာခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ acid ေတြက အစာအိမ္နံရံကိုတိုက္စားၿပီး အစာအိမ္နံရံေပါက္သြားႏိုင္ပါတယ္။acid ေတြတိုက္စားတာ လြန္သြားၿပီး oesophagus နားမွာရွိတဲ့ Gastroduodenal artery ကိုပါ ထိုမိၿပီး ထို artery ပါ ေပ်ာက္သြားပါက ေသြးအန္တာေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္လိုကုသမလဲဆိုရင္ေတာ့ bacteria ကို သတ္ျခင္း(antibiotics ေပးၿပီး) နဲ႔ အစာအိမ္ထဲက HCl acid ထြက္မွဳကိုေလ်ာ့ခ်ျခင္းတို႔ျဖစ္ပါတယ္။
Drugs or antibiotics
-amoxicillin (Amoxil)
-clarithromycin(Biaxin)
-metronidazole (Flagyll)
(ဆရာ၀န္ညြန္ၾကားခ်က္လို)
To reduce acid concentration in stomach
ranitidine (Zantac), famotidine (Pepcid), cimetidine(Tagamet) and nizatidine (Axid)
ေဆးအားလံုးကေတာ့ ဆရာ၀န္ညြန္ၾကားခ်က္လိုပါတယ္ရွင္။
Antacids (အက္စစ္ကို ဓါတ္ပါယ္ေအာင္လုပ္ေပးေသာ ေဆး) regimen ကိုတြဲေပးျခင္းကလည္း သက္သာေစပါတယ္။
အကယ္လို႔ ေဆးေတြ 0n တဲ့ၾကားမွာ မသက္သာဘူး ulcer က အနာက်က္မသြားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခြဲစိပ္ရပါလိမ့္မယ္။ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေဆးက အာနိသင္မျပတာလဲဆိုရင္ပံုမွန္ ေဆးလိပ္ေသာက္သူေတြ၊အရက္ေသာက္သူေတြ ေတြမွာ ေဆးအာနိသင္မျပတတ္ပါဘူး။
အစာအိမ္ေရာဂါေ၀ဒနာဟာလည္း အသက္အႏၱရာယ္စိုးရိန္ရတဲ့အထဲပါတဲ့အတြက္ ေသခ်ာဂရုစိုက္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။အစာကို အခ်ိန္မွန္ စားၿပီး စီးကရက္ေသာက္ျခင္းကိုလည္း ေလ်ာ့ခ်ပစ္ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။အစာကို ပံုမွန္မစားႏိုင္ပါက ခ်ိဳခ်ဥ္ငံုေပးျခင္း စေသာ သေရစာမုန္႔မ်ားကလည္း အက္စစ္တိုက္စားျခင္းကို အေတာ္အတန္ ေလ်ာ့ခ်ေပးႏိုင္ပါတယ္ (ေခ်ာင္းဆိုးရင္ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္ :P )။
အားလံုးေရာဂါဘယကင္းေ၀းၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလ်က္
စာေရးသူ - ပန္းရင့္ေရာင္
ေရးသားသူ ပန္းရင့္ေရာင္ ဒီအခ်ိန္မွာ 4:55 AM 4 ေျပာခ်င္တာေတြ
Labels: က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ