ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေမာႀကီးပမ္းႀကီး ေျပးလႊားေနသည္။အျမင့္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ ေျပးလိုက္ႏွင့္ တကယ္ကို အေရးႀကီးေနသလို။ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႀကိဳးျပတ္ေနေသာ စြန္ေလးတစ္ခု။ထိုစြန္ေလးေနာက္သို႔ ေကာင္ေလးသည္းႀကီးမည္းႀကီး ေျပးလိုက္ေနသည္။ေတာ္ေတာ္ ေရာက္ေတာ့မွ စြန္ေလးက တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေျမျပင္ထက္သို႔က်လာသည္။ေကာင္ေလးက စြန္ေလးကိုေကာက္ယူကာ စာရြက္ေလးကို ဖတ္ယူၿပီး မ်က္ႏွာမွာ ၿပံဳးရႊင္လို႔ေနသည္။ေျပးခဲ့ရသည္ကိုလည္း ေမာဟန္မျပေပ။စာရြက္ကေလးတြင္ ေရးထားသည္က.............ခ်စ္တယ္ ။
အပိုင္း(၁)
ျမစ္ကမ္းနံေဘးတြင္ သူမ စြန္ႏွင့္ရစ္ဘီးကို ကိုင္ၿပီး ရပ္ေနသည္။စြန္မလြတ္တတ္ေသာ္လည္း စြန္လြတ္ရသည္ကို ႀကိဳက္ေသာသူမသည္ ယခုေမာပန္းေသာ္လည္း စြန္က ေကာင္းကင္တက္မည့္အစား ေျမမွာ ေပ်ာ္ေနေလသည္။သူမသည္ စိတ္ညစ္စြာ ရပ္ေနမိသည္။ထိုစဥ္..........။
`စြန္လြတ္ခ်င္လို႔လား´ ဟု ျငင္သာစြာ လာေမးေသာ သူေၾကာင့္ သူမက `ဟုတ္´ဟုသာ ေျပာလိုက္သည္။သူက သူမလက္ထဲက စြန္ႏွင့္ရစ္ဘီးကို ယူက လြတ္ေပးလိုက္သည္မွာ သူမတုန္းက ေျမျပင္တြင္စံျမန္းေနေသာ စြန္ေလးမွာ ေကာင္းကင္ယံတြင္ တ၀ံ့၀ံ့ႏွင့္။သူမသည္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ေပ်ာ္ရြင္စြာၾကည့္ေနေလသည္။`ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ´ ဟုေမးလာေသာ သူမကို `ဒီလိုပဲ လုပ္လိုက္တာေလ။´ ဟု သူက ညစ္က်ယ္က်ယ္ျပန္ေျဖသည္။သူမက ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြ ေပၚေအာင္ ၿပံဳးၿပီး `ေျပာျပပါ´ဟု ေတာင္းဆိုေလသည္။`မနက္ျဖန္က်ရင္ ျပေပးမယ္´ဟု ေျပာကာ စြန္ကိုသာထိန္းေနလိုက္သည္။သူမက `အိုေကေလ။ဂတိေနာ္´ဟု ေျပာသည္။သူ အသာေခါင္းညိတ္ရင္း ရင္ထဲတြင္ ကုလားဘုးရားပြဲလွည့္သြားေလသည္။
အပိုင္း(၂)
`နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ ေကာင္မေလး´ဟု သူ႔အေျပာကို သူမက သေဘာက်စြာရယ္ကာ `ဇြန္မိုး။ေကာင္ေလးကေကာ´ဟု ျပန္ေမးသည္။`ႏိုင္ေသာ္´ဟု သူ႔အေျပာကို သူမက ရယ္ေနေသးသည္။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ပံုေပၚေသာသူမပံုရိပ္သည္ ယခုည အိပ္မက္တြင္ ေနရာယူဦးမည္သာ။သူမကေတာ့ စြန္လြတ္တာသင္ရရင္ ၿပီးေရာ သူကိုလာေတြ႔ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။သူမကို စြန္လြတ္နည္းကို ခက္ခက္ခဲခဲသင္ေပးလိုက္ရသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမသည္ အရာ၀တၳဳေတြ အေပၚ စိတ္မရွည္တတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။(ေနာင္အခါ သူမသည္ လူေတြ အေပၚအလြန္ စိတ္ရွည္သူျဖစ္မွန္း သူသိလိုက္ရသည္။)
စြန္လြတ္တာကို သူမနည္းနည္းတတ္သြားေသာ္လည္း စိတ္မရွည္ျခင္းေကာင္း ေကာင္းေကာင္းမရေပ။ေသာင္ျပင္တြင္ ဒီအတိုင္း မလြတ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ေသာ သူမအမူအရာက တကယ္ကို ခ်စ္စရာပင္။ထိုအခ်ိန္ကတည္းက သူ႔ရင္ထဲသို႔ သူမစတင္၀င္ေရာက္လာေလသည္။သူမေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္ရင္း `ဇြန္မိုးက ဘယ္နားမွာေနတာလဲ´ဟုေမးေသာအခါ သူမက `သိခ်င္တယ္ဆိုပါ့ေတာ့ ဟုတ္လား´ဟုေနာက္ေတာက္ေတာက္ျပန္ေျပာေသာအခါ သူ႔မ်က္ႏွာ ေႏြးကနဲပူလို႔သြားေလသည္။`ရန္ႀကီးေအာင္ထဲမွာေနတာ´ဟု သူမျပန္ေျဖလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။`ကၽြန္ေတာ္က ယုဇနထဲမွာ သိပ္ေတာ့ မေ၀းပါဘူး´ဟု သူ႔အေျပာကို သူမက `မေ၀းတာမဟုတ္ဘူး နီးေနတာ ´ဟု တိုးတိုးေလးေရရြတ္ေလသည္။သူမသည္ ခင္စရာေကာင္းေသာ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
အပိုင္း(၂)
သူႏွင့္ခ်ိန္းမထားေသာ္လည္း သူက ေသာင္ျပင္ေပၚသို႔ သြားခ်င္သည္ႏွင့္ထြက္လာခဲ့သည္။သုိ႔ေသာ္ သူမက ရွိမေနပါ။သူ႔ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္သြားသည္ကို သူကိုယ္တိုင္သာသိသည္။သူမကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနခဲ့ေသာ္လည္း သူမက ေပၚမလာခဲ့ေပ။သူမဘာလို႔ မလာသည္ကို သူမသိေသာ္လည္း သူတစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္သြားသည္။သူမ ယေန႔ စြန္သြားမလြတ္ျဖစ္ေပ။ေမေမကလည္း ေန႔တိုင္းစြန္လြတ္သည္ကို သေဘာမက်တာလည္း ပါေသာေၾကာင့္ မသြားျဖစ္ေပ။သုိ႔ေသာ္ သူမေနာက္လိုက္ရင္ ရွက္သြားတတ္ေသာ သူ႔ကို သတိေတာ့ရသည္။ထိုခံစားခ်က္၀င္လာတိုင္း သူမအေယာင္အေယာင္ အမွားမွားကို ျဖစ္လာသည္။မနက္ျဖန္ေတာ့ စြန္သြားလြတ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
သူမ ေသာင္ျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူမရွိေပ။သူမ စြန္လြတ္ရင္းေစာင့္လိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ `ဘယ္ဆိုးလို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ လြတ္တတ္ေနၿပီ´ဟုအသံေၾကာင့္ သူမ လွည့္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။သူမ အတန္ၾကာေအာင္ စြန္လြတ္ေနၿပီးမွ စြန္ကို ျပန္သိမ္းကာ သူနားတြင္ သြားထိုင္လိုက္သည္။`မေန႔တုန္းက စြန္လြတ္ျဖစ္လား´ဟု သူ႔အေမးကို သူမက ေခါင္းခါျပသည္။ဘာေၾကာင့္လဲ ဟု သူဆက္မေမးျဖစ္သလို သူမကလည္း မေျဖေပ။`ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီလား´ဟု ေကာက္ကာ ျငင္ကာေမးေသာ သူမေၾကာင့္ သူေၾကာင္သြားသည္။ေနာက္မွ `မၿပီးေသးဘူး။ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ရူပ´ဟု ေျဖလိုက္သည္။`အစ္မလို႔ ေခၚသင့္တယ္။ကၽြန္မက ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီ´ဟု ေျပာကာ ျဖတ္ကနဲထသြားေလသည္။သူ၏အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညတာ ရွည္ဦးမည္ေလာ။
သူမအလြန္ပြင့္လင္းၿပီး လူငယ္ဆန္သူလည္းျဖစ္သည္။သူႏွင့္ သူမ ညေနတိုင္း စြန္လြတ္ၾကရင္း ခင္မင္ၾကသည္။သူမသည္ ျမန္မာစာႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီးထားၿပီး သူမမိဘအလုပ္တြင္ ၀င္ကူေနသည္ဟု ေျပာျပထားသည္။သူမကို သူက မိုး ဟုလြတ္ခနဲ ေခၚမိသြားေသာအခါ သူမက ခပ္တိုးတိုးရယ္ၿပီး ႏိုင္ ဟု ေတာင္ ျပန္ေခၚေသာ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေကာင္မေလးျဖစ္သည္။သူစိတ္ထဲတြင္ သူမသည္ နတ္သမီးတစ္ပါးသာျဖစ္ေနေတာ့သည္။
အပိုင္း(၃)
သူႏွင့္ခင္မင္ေသာ္လည္း သူမသူ႔ကိုသာမန္ဆက္ဆံေသာ္လည္း ပံုမွန္သူငယ္ခ်င္းေတြ အခြင့္အေရးပိုေပးမိသည္။သူက ဘာလုပ္ခ်င္ေနသည္ကို ထုတ္မေျပာေသာ္လည္း သူမက အလိုလိုသိကာ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္သည္။သူ ႀကိဳက္တတ္သည္မ်ားကို ၾကားရံုႏွင့္မွတ္သားထားတတ္ၿပီး သူ႔ကိုလည္း အျပည့္အ၀နားလည္ေပးႏိုင္လာသည္။သူမ သူ႔ကို ခ်စ္မိေနၿပီလားဟု ေတြးလိုက္မိေသာအခါ.........သူမတစ္ေယာက္တည္းၿပံဳးမိသြားသည္။
သူမႏွင့္ေတြ႔ရေတာ့မည္ ဆိုသည့္အေတြးကို သူ႔ရင္ကို ပိုခုန္ေစသည္။ယေန႔ သူမကို သူ propose လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။သူမထက္ေစာက ထူးထူးျခားျခား ေစာေရာက္ေနေသာျခင္းက သူ၏ မၿငိမ္သတ္မွဳကို သက္ေသထူေနေလသည္။`ထူးထူးဆန္းဆန္း ေစာလို႔ပါလား´ဟု အၿပံဳးႏွင့္ ႏွဳတ္ေသာ သူမကို သူ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။သူမက စြန္လြတ္ေနရင္းႏွင့္ပင္ `ႏိုင္ သာမသင္ေပးရင္ ကၽြန္မ ခုထိ စြန္လြတ္တတ္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး´ဟု လည္း ေျပာသည္။သူမစြန္လြတ္ၿပီးသည္ကို ေစာင့္ရင္း သူ႔စိတ္ေတြကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ေနရသည္။
`ျပန္ရေအာင္။ဒီေန႔ ေမေမက ေစာေစာျပန္လာခိုင္းလို႔´ဟု စြန္သိမ္းရင္း ေျပာေသာ သူမစကားေၾကာင့္ သူ႔ရင္ဟာသြားေလသည္။သူမ ေနာက္ေန ကပ္လိုက္ရင္း ဆိုင္ကယ္နားမေရာက္ခင္ `မိုး´ဟု သူစိတ္လွဳပ္ရွားစြာ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။သူမက ေနာက္လွည့္ၾကည့္ကာ ေျပာ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။`မိုးကို ခ်စ္တယ္´ဟု တိုးတိုးေလးေျပာေသာ သူ႔အသံက သူမၾကားဖို႔ လံုေလာက္ပါသည္။သူမရင္တစ္ခုလံုး ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲကာ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။စကားတစ္ခြန္းမွ ေျပာမသြားေသာ သူမကို သူက မွင္သက္စြာၾကည့္ရင္း ႏွဳတ္ဆိတ္က်န္ခဲ့ေလသည္။
ထိုေန႔ေနာက္ပိုင္းမွ စကာသူမစြန္လာမလြတ္ေတာ့ေပ။သူကေတာ့ သူမကို ေန႔တိုင္းေစာင့္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ရက္ေတြက ကုန္ဆံုးလာခဲ့သည္။တစ္ပတ္တိတိျပည့္ေသာေန႔တြင္ သူ ေသာင္ျပင္သို႔ေရာက္ေသာအခါ သူမစြန္လြတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ထို႔ေနာက္ `ႏိုင္ လာေလ´ဟု ဘာမွ မျဖစ္သလို လွမ္းေခၚေလသည္။သူက သူမ စြန္လြတ္တာကိုၾကည့္ေနစဥ္ `ႏိုင္ ....အခု လြတ္ထားတဲ့ စြန္မွာ အေျဖပါတယ္။လိုခ်င္ရင္ ရေအာင္သြားယူ´ဟု ေျပာကာ စြန္ႀကိဳးကို ျဖတ္ပစ္ေလသည္။သူရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားၿပီး ေနာက္မွ အသိ၀င္ကာ စြန္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္သည္။သူမကေတာ့ သူ႔ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနေလသည္။
အပိုင္း(၄)
သူစြန္ေနာက္ကို အေျပးလိုက္သည္။ဘယ္ေနရာတြင္ ျပန္က်လာမည္မွန္းမသိလို႔ သူေမာ့ၾကည့္က အေလာတႀကီးကို လိုက္ေနသည္။နည္းနည္းၾကာေသာအခါ စြန္ကေလးက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေအာက္သို႔က်လာသည္။သူ စြန္ကို လွမ္းေကာက္ကာ စာကုိ ဖြင့္ဖတ္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္တယ္တဲ့။သူျပန္အလာကို သူမက စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ေပးေနေလသည္။အေ၀းကလာေသာ သူ႔ကို သူမက ၿပံဳးကာ ၾကည့္ေနေလသည္။
ေနာင္မ်ားမၾကာမီတြင္ ညေနတိုင္းတြင္ စြန္လြတ္ေနေသာ အတြဲတစ္တြဲကို ေန႔တိုင္းလိုလိုေတြ႔ရသည္။ေကာင္းကင္မွာ စြန္ေလးႏွစ္ေကာင္ ပ်ံ၀ဲေနသလို ေျမျပင္တြင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စြန္ေလးကို ထိန္းေနရင္းႏွင့္.................ေ၀ဟင္ထက္က စြန္ကေလးလိုပဲ သူတို႔သည္လည္း လြတ္လပ္စြာ ၿပံဳးရယ္ေနၾကေလေတာ့သည္။
စာေရးသူ - ပန္းရင့္ေရာင္္္~~~~~၃.၃.၁၀
စိတ္၀င္စားေသးရင္...
ဆံုးေအာင္ဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူး...
