သူနဲ႔ ေ၀းခဲ့တုန္းက

ကၽြန္မေမ့ထားႏိုင္ၿပီဟုထင္ေသာ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားတခုျပည့္သြားၿပီ။ကၽြန္မရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြလည္း အနည္ထိုင္ကုန္ၿပီဟု ယူဆထားမိသည္။တကယ္တမ္းေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ေပ။ကၽြန္မ သူ႔ကို ျပန္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္တစ္ကၠန္႔ေလာက္နဲ႔တင္ကုိ ကၽြန္မရင္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးသြားရသည္။၃ႏွစ္ဆိုသည့္ အတိုင္းအတာဆိုတာက တကယ္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ေသာ အကန္႔အသတ္တစ္ခုပင္။အဆက္ေဟာင္းဆိုသည့္ စကားကို အသည္းနာနာႏွင့္ပင္ လက္ခံလိုက္ရသည္။

ပံုရိပ္ဆိုတာမ်ိဳးက မွန္ေရွ႕ရပ္ေနခ်ိန္တြင္သာ ျမင္ရေသာ အရိပ္တစ္ခုပင္။ကၽြန္မႏွင့္သူ၏ ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္မွဳသည္လည္း သက္တန္႔လိုပင္။ခဏေလးႏွင့္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားၾကရသည္။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေတာင္ နားမလည္ခဲ့ေပ။အမွတ္တမဲ့ဆို တကယ္အမွတ္တမဲ့ေလး။ကၽြန္မႏွင့္သူ႔ၾကားက နံရံေလးက ပါးလြန္းသည္ထင္သည္။ခဏေလးနဲ႔ကို ေပါက္ၿပဲသြားသည္။အခ်စ္လား.........။အစအနေတာင္ ရွာမေတြ႔ခဲ့ေသာ စကားဆန္းတစ္ခုလိုပင္။

'နင့္ကို ခ်စ္တယ္'
ကၽြန္မၾကားႏိုင္ရံု အသံေလး။သို႔ေသာ္ တိုးေပမဲ့ ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေလးတစ္ခုပင္။(တခါတရံ ထိုအခ်ိန္ေလးကို ျပန္စိတ္ကူးၾကည့္မိေသးသည္)ကၽြန္မ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဆိုတာကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ခ်စ္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ အခ်စ္ႏွင့္ လမ္းခြဲျခင္းက ဘာမွမသက္ဆိုင္ခဲ့ေပ။ ကၽြန္မလို အတၱႀကီးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ခံရျခင္းသည္ ေထာင္တစ္ခုႏွင့္ ပိုတူေပလိမ့္မည္။ကၽြန္မေပးသေလာက္ ကၽြန္မျပန္ရခ်င္တတ္ေသာစိတ္..........။အရာအားလံုးလြန္ကုန္ၿပီ။ဘ၀ဆိုတာ ေခြေတြလို ေနာက္ျပန္ရစ္လို႔မရသလို ေရွ႕ႀကိဳၾကည့္လို႔ မရႏိုင္ခဲ့ေပ။ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း။

အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရွိသည္ဟု ထင္ထားခဲ့သည္မွာ အလြန္လြဲမွားျခင္းတစ္ခုပင္။တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ခ်စ္တတ္ေသာ ႏွလံုးသားတစ္ခုရွိသူတိုင္းရဲ့ ရင္ထဲမွာ(ထိပ္ဆံုးမွာ)ကိန္းေအာင္းေနတတ္ေသာ အရာတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။သူ႔ကို ေမ့ႏိုင္ဖို႔ တကယ္တမ္း မာနႏွင့္ႀကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ။သူမရွိေသာဘ၀တြင္ အသားက်ေအာင္ကၽြန္မ မနည္းႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။သူ႔အေၾကာင္းစဥ္းစားမိလိုက္တိုင္း ကၽြန္မေခါင္းထဲက ေဆးစာေတြ ထြက္ေျပးကုန္သည္။ကၽြန္မ ကမာၻကိုလည္း ေမ့ေလ်ာ့ကုန္သည္။ကၽြန္မ ငိုခဲ့လား။အဲတာလည္း မေသခ်ာျပန္ပါ။

ခံႏိုင္ရည္ဆိုသည္ကို ဘယ္အရာႏွင့္တိုင္းလဲကို ကၽြန္မ မသိခ်င္ပါ။ကၽြန္မဘာသာ ကၽြန္မ ခံႏိုင္ရည္ရွိသည္ဟု ခံယူထားသည္။သူ႔ကို ေနာင္တခ်ိန္ျပန္ေတြ႔လွ်င္ ဘယ္အေျခအေနႏွင့္ပဲ ေတြ႔ရေတြ႔ရ ကၽြန္မ တုန္လွဳပ္ျခင္းမရွိ တမ္းတျခင္းမရွိ ႏွဳတ္ဆက္ၿပံဳးျပႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သူ႔ကို ကၽြန္မမခ်စ္ေတာ့ဘူးဟု ခံယူခ်င္မိသည္။တကယ္ေကာ ျဖစ္လာ မလာကို ကၽြန္မ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳမွ သိရေပမည္။

သူ၀င္လာတည္းက ကၽြန္မ ျမင္ပါသည္။သူႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ မမႀကီး(ေဆးရံုအုပ္ႀကီး)ေမြးေန႔ပြဲႏွင့္ မည္သို႔သက္ဆိုင္သည္ကိုေတာ့မသိေပ။သူ႔ကို ျမင္လိုက္ရရံုႏွင့္ ဟိုအရင္တုန္းကလို ရင္ထဲေႏြးေထြးဆဲ။ဘုရားေရ ကၽြန္မရင္ခုန္သံေတြ အဆံုးမသတ္ေသးပါလား။သူ ကၽြန္မကို မျမင္ေသးေပမဲ့ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း ကၽြန္မ ေရာက္ေနမွန္း သိေပလိမ့္မည္။ကၽြန္မ ေတြးေနသည့္ အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း သူ ကၽြန္မေရာက္ေနမွန္းသိသြားေလၿပီ။ကၽြန္မဆီကို သူ လွမ္းလာေနၿပီ။ဟိုအရင္တုန္းက ခ်စ္သူဘ၀မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ေကာင္း ေပ်ာ္ရႊင္လိမ့္မည္။အခုေတာ့ သူစိမ္းမဟုတ္ေသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္။

' အဆင္ေျပတယ္ မလား '
သူ႔အသံတြင္ ဟိုအရင္တုန္းကလိုေတာ့ ၾကည္ႏူးမွဳ မပါေတာ့ေပ။ၾကာလည္း ၾကာခဲ့ၿပီေလ။ကၽြန္မ မ်က္ႏွာတြင္ အလြန္ပီျပင္ေသာ အၿပံဳးတစ္ခု တပ္ဆင္ကာ
' ေျပပါတယ္။'
ဟုတ္ပါသည္။ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ လြမ္းလြမ္း သူ႔ေရွ႕တြင္ ေကာင္းေကာင္းဟန္ေဆာင္ႏိုင္ရမည္။ကၽြန္မအတြက္ သူလား........မရွိမျဖစ္မဟုတ္ေတာ့ေအာင္ေတာ့ ကၽြန္မ ၃ ႏွစ္အတြင္း ႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ဒီ အၿပံဳးတုေတြ ကၽြန္မ တသက္လံုး ၿပံဳးျပႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္မထပ္ႀကိဳးစားရေပဦးမည္။

ပန္းရင့္ေရာင္

စာ ျပန္စေရးေပမဲ့ ဘယ္လို ေရးရမယ္ မသိေသးလို႔ ကေမာက္ကမ အေရးအသားနဲ႔ပဲ စႏွဳတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ဖတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္ရွင္။

ေလးစားလ်က္
ပန္းရင့္ေရာင္